"Ratując pana Banksa": Ratując pannę Travers

Ponoć przez długie dwadzieścia lat Disney namawiał pannę Travers do udzielenia zgody na przeniesienie postaci Mary Poppins na ekran. Wreszcie pisarka zmuszona trudnościami finansowymi uległa. I potem przez kolejnych dwadzieścia lat wytrwale odmawiała złożenia podpisu pod innymi stosownymi umowami, blokując tym samym próby realizacji sequela. Takiego ponurego postscriptum jednak próżno szukać u Johna Lee Hancocka, ale czy można kręcić nosem na to, że film disnejowski jest... disnejowski? Zresztą mankamentem lukrowanych i polakierowanych perypetii australijskiej hetery, która w Hollywood czuje się jak wyrzucona na brzeg ryba, wcale nie jest łzawy sentymentalizm. Travers przyjechała do studia Disneya – gdzie zresztą film nakręcono, odtwarzając, w miarę możliwości, stan obiektu z początku lat 60. – z konieczności sceptyczna wobec pomysłu nakręcenia filmowej adaptacji swojej prozy traktowanej przez nią osobiście, bo mocno zakorzenionej w dziecinnych wspomnieniach. Hancock jej spotkanie z Disneyem oczywiście mitologizuje. Amerykańskiego producenta wciąż przedstawia jako Piotrusia Pana z Missouri, zaś na pisarce dokonuje istnej wiwisekcji, szukając źródeł jej zgorzknienia w młodzieńczym rozczarowaniu ojcem alkoholikiem.

Praca nad znienawidzonym filmem staje się dla niej rytuałem niemal egzorcystycznym, jedyną szansą na pozbycie się męczącego kobietę od lat demona. To też starcie ognia i wody – Disney to człowiek z wizją, ale i despota; Travers stanowi godną przeciwniczkę, obwarowuje bowiem powstające na jej oczach dzieło kolektywnej wyobraźni niekończącymi się zakazami oraz nakazami. Tarcia pomiędzy dwoma indywidualnościami prowadzą do sytuacji wywołujących na ustach uśmiech, w których bodaj najpełniej wyraża się specyficzna disnejowska wrażliwość.