I będą żyli długo i szczęśliwie? "Tajemnice lasu" w kinach

„Tajemnice lasu” nie są wyłącznie czczą zabawą. Gdy bowiem wydaje się, że wszyscy będą żyli długo i szczęśliwie, następuje opowieści akt drugi, pojawiają się mroczniejsze tony

Nowy film Roba Marshalla idealnie wpisuje się w niekończącą się modę na opowiadanie klasycznych baśni od nowa. Ale sam pomysł nowy nie jest: podstawą scenariusza był napisany przez Stephena Sondheima i Jamesa Lapine’a broadwayowski przebój z lat 80. Twórcy seriali w rodzaju „Dawno, dawno temu” muszą się jeszcze wiele nauczyć.

Punkt wyjścia jest banalny: piekarz i jego żona, marzący o narodzinach dziecka, muszą zdjąć klątwę rzuconą przed laty przez mieszkającą w sąsiedztwie Wiedźmę. Misja okaże się dużym wyzwaniem, a losy nieszczęsnego małżeństwa splotą się z losami Kopciuszka, Czerwonego Kapturka, Jacka (tego od magicznej fasoli) oraz Roszpunki. Reżyser Rob Marshall, idąc w ślad musicalowego oryginału, te baśniowe schematy układa na nowo całkiem zgrabnie, doprawiając je sporą dawką absurdalnego humory wysokiej próby. To świetne widowisko, brawurowo zrealizowane, z werwą i dystansem zagrane przez gwiazdorską obsadę. Oscarowa nominacja dla Meryl Streep nie jest przypadkowa, ale na pochwały zasłużyli wszyscy aktorzy, z Emily Blunt, Jamesem Cordenem i Chrisem Pine’em na czele. Cieszy też zabawny epizod Johnny’ego Deppa, który ostatnio zbyt wielu sukcesów na koncie nie miał.

"50 twarzy Greya". Pojawiła się cała pierwsza scena. W kinach od 13 lutego

Przy tym wszystkim „Tajemnice lasu” nie są wyłącznie czczą zabawą. Gdy bowiem wydaje się, że wszyscy będą żyli długo i szczęśliwie, następuje opowieści akt drugi, pojawiają się mroczniejsze tony, a bohaterowie będą musieli się zmierzyć z wyzwaniami znacznie poważniejszymi niż odnalezienie tajemniczej właścicielki złotego pantofelka.

Sondheim i Lapine (który jest także autorem scenariusza filmowej wersji „Tajemnic…”) są bowiem nie tylko uważnymi czytelnikami dzieł braci Grimm, lecz także pojętnymi uczniami Brunona Bettelheima. Z jego głośnej książki „Cudowne i pożyteczne” zapożyczyli psychoanalityczne interpretacje najsłynniejszych baśni, ale dokonali także własnego ich przewartościowania. A bohaterowie są bardziej skomplikowani i ciekawsi niż ci, których pamiętamy z kart książek. To już nie tylko symboliczne figury, ale postaci z krwi i kości, ambiwalentne, rozdarte między dobrem a złem, altruizmem a egoizmem. „Miałem być uroczy, a nie wierny”– mówi w jednej ze scen książę, który poślubił Kopciuszka. „Nie jestem dobra, nie jestem miła, po prostu mam rację” – deklaruje w innej scenie Wiedźma. A gdy z zewnątrz przychodzi prawdziwe zagrożenie – czyli olbrzym, który na ziemię schodzi po łodydze magicznej fasoli – godzi tak samo w dobrych, jak i złych bohaterów. W świecie „Tajemnic lasu” nie należy więc także się spodziewać tradycyjnego happy endu. Niektórzy bohaterowie żyją długo i szczęśliwie, ale znacznie częściej żyją krótko i marnie.