Subskrybuj nas na Youtube
/>
Spektakl oparty jest na wywiadach z wdowami z Vrindavan, które powstały podczas warsztatów prowadzonych przez twórców spektaklu w Indiach, w aszramie „Maitri”. Twórcy pokazują indywidualne historie życia wdów, ich codzienność, miłość, śmierć, Boga, który jest dla nich wybawieniem. Chcą, by kobiety mówiły własnym głosem, głosem, którego nie chce się słyszeć.
Vrindavan jest miejscem kultu w Indiach, z racji dzieciństwa, które spędził tam Krishna. Vrindavan, nazywane jest też „miastem wdów” – pielgrzymują do niego i zamieszkują je kobiety z całych Indii, które utraciły mężów i zostały pozbawione środków do życia. Opieki nad nimi podjęła się m.in. organizacja pozarządowa „Maitri”, która jest partnerem projektu.
Nagranie spektaklu będzie dostępne na kanale YouTube Teatru Powszechnego, od czwartku, 18 czerwca (od godz. 10.00) do poniedziałku, 22 czerwca (do godz. 10.00). Link do nagrania pojawi się w mediach społecznościowych i na stronie internetowej Teatru. Spektakl przeznaczony jest wyłącznie dla widzów od 18. roku życia (wymagane jest zalogowanie się na portalu i potwierdzenie wieku).
Twórcy spektaklu:
scenariusz: wg słowa mówionego Pushpa Kal, Sumitra Dasi, Renuwala Dasi, Mala Paswan, Renu Dasi, Vrinda Dasi, Kamala Barman, Sanitri Sakkar, Basana Karmakar, Lolita Mandal, Promila Dasi, Madhu Mala Dasi, Kulu Biswas, Mari Dasi, Pushpa Kar, Minati Dasi, Alaka Dasi, Kalpana Dasi, Sipra Chakzabopty
reżyseria: Łukasz Chotkowski
opracowanie tekstu: Magda Fertacz
konsultacja artystyczna: Manish Mitra
kostiumy: Konrad Parol
muzyka: Joanna Halszka Sokołowska
inspicjentka: Barbara Sadowska
/>
obsada: Karolina Adamczyk, Aleksandra Bożek, Sima Ghosh, Joanna Halszka Sokołowska, Magdalena Koleśnik, Aniela Witczak, Raju Bera, Tapas Chatterjee, Jay Deep.
Prapremiera odbyła się 12 listopada 2016 w Academy of Fine Arts w Kalkucie, a premiera polska – 15 grudnia 2016 r. w Teatrze Powszechnym w Warszawie. Spektakl był częścią polsko-indyjskiej współpracy kulturalnej rozwijanej przez Instytut Adama Mickiewicza w ramach działań w Azji.
Współorganizatorzy: Instytut Adama Mickiewicza działający pod marką Culture.pl, Teatr Kasba Arghya, Maitri.
***
Dostęp do spektaklu będzie powszechny i darmowy przez 4 dni. Jeśli jednak widzowie chcą dodatkowo wesprzeć artystów i produkcję teatru w czasie, kiedy jeszcze utrudnione są pokazy spektakli w siedzibie, teatr zachęca do odwiedzin na stronie: www.powszechny.com
Media o spektaklu „Strachu nie ma”:
– Przedstawienie jest właściwie formą udramatyzowanego reportażu z dalekiego, egzotycznego kraju. Na zmysły widza działają kadzidła, muzyka i obrazy wyświetlane na telebimie – fragmenty filmów kręconych we Vrindavan. Łukasz Chotkowski oddał tamtejszym wdowom głos i pozwolił mu wybrzmieć na warszawskiej scenie. (...). Siłą kobiet we Vrindavan jest pogodzenie się z własnym losem, zaakceptowanie go i odnajdywanie radości w nowej sytuacji (Aleksandra Majewska, Teatr dla Wszystkich);
– Niezwykłe historie niezwykłych kobiet z Indii w rewelacyjny sposób przedstawiają aktorzy Teatru Powszechnego (…). Artyści poprzez teatralne medium opowiadają historię kobiet z Indii, pokazują nagrania, na których widzimy je w codziennych sytuacjach, przybliżają nam to, co na co dzień nie jest dla nas dostępne. Pozostaje tylko mieć nadzieję, że tego typu spektakli będzie więcej. Tego typu prezentacje dają dużo do myślenia. Skłaniają do pochylenia się nad losem drugiego człowieka (Małgorzata Kociubowska, Kulturaonline.pl);
– Spektakl „Strachu nie ma” jest rodzajem dokumentu. O swoim życiu opowiadają pozostawione przez mężów kobiety. (…) te kobiety nie obwiniają nikogo za swój los, nie żyją przeszłością, nie kultywują cierpienia. To, co najbardziej interesuje widza, to wprowadzenie do inscenizacji elementów indyjskich. Ścieżka dźwiękowa jest połączeniem kompozycji Joanny Halszki Sokołowskiej z muzyką i śpiewem aktorów indyjskich. (…). W polsko-indyjskiej obsadzie występują aktorki Teatru Powszechnego, które z przejęciem odczytują wynurzenia kobiet głęboko wdzięcznych za opiekę, której podjęła się organizacja pozarządowa Maitri, partner projektu. Jedna z rozmówczyń reżysera zwierza się z wdzięcznością, że w wieku 80 lat nauczyła się pisać i czytać. Wcześniej nie miała na to środków (Hanna Karolak, „Gość Niedzielny”).