37. Warszawskie Spotkania Teatralne. "Panie Geniu, zatańczymy sobie?"

Festiwal organizuje Teatr Dramatyczny m.st. Warszawy. Wydarzenie zostało zrealizowane dzięki wsparciu finansowemu Miasta Stołecznego Warszawy i dofinansowane ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

SPEKTAKLE:

Dla dorosłych

Spektakle dla dorosłych wybrał Wojciech Majcherek – krytyk teatralny, absolwent Wydziału Wiedzy o Teatrze warszawskiej PWST. W latach 1990-2005 redaktor miesięcznika "Teatr" (od 1992 roku - sekretarz redakcji). W latach 1997-2016 wykładowca w Akademii Teatralnej na Wydziale Wiedzy o Teatrze. Od 2005 roku pracuje w TVP Kultura, od 2013 roku jako kierownik Redakcji Teatru. W 2016 roku był kuratorem 36. Warszawskich Spotkań Teatralnych. Jest autorem wielu artykułów krytyczno-teatralnych oraz programów telewizyjnych poświęconych teatrowi, a także bloga: „Nie tylko o teatrze”.

31 marca, godz. 19:00
Teatr Dramatyczny m.st. Warszawy, Scena na Woli im. T. Łomnickiego
WYSPA
Teatr Pieśń Kozła z Wrocławia

„Burza” to zarówno metafora, jak i baśń. Ostatni dramat Szekspira był pisany z perspektywy odchodzenia i pożegnania ze światem. W „Wyspie”, spektaklu inspirowanym „Burzą” wszystko dzieje się w oszalałej wyobraźni starca Prospero, który zdradzony i oszukany żyje wyłącznie marzeniami i snami. Wyobraźnia Prospero jest poetycka i magnetyczna. Kreuje on wszystkie postacie, które go otaczają, będąc każdą z nich i żadnej z nich nie widząc naprawdę. Prospero opowiada o przeżyciach, marzeniach, których nie można spełnić i świecie, który nie istnieje. Prospero od dwunastu lat jest więźniem i opowiada dwanaście muzycznych poematów. Jego wyobraźnia jak mit stwarza muzykę i taniec, a spektakl przybiera formę poematów muzyczno-tanecznych. Zespół dziewiętnastu wykonawców to wnętrze szalonego umysłu samotnego starca. Nasycony smutkiem i nostalgią spektakl tworzą aktorzy Teatru Pieśni Kozła z tancerzami uznanego choreografa Ivana Pereza.

Teatralne arcydzieło na miarę legendarnego Apocalypsis cum figuris. Szekspirowskie echa narracji, polifoniczne pieśni aktorów i niezwykła ekspresja ciał tancerzy ożywiają wyobraźnię widza przez wiele godzin po zakończeniu spektaklu.
Leszek Pułka, Teatralny.pl

"Wyspa" to propozycja dla szukających emocji i odnajdujących się w kontekstach kulturowych, ale też dla tych, którzy po prostu chcą doświadczyć czegoś pięknego, a może nawet przeżyć katharsis, nie opierając się wyłącznie na intelekcie. To dla nich wszystkich Bral łączy w tym spektaklu narzędzia i proponuje nie tylko to co mu szczególnie bliskie czyli śpiew, ale też taniec dzięki współpracy z choreografem Ivanem Perezem.
Lidia Raś, „Dziennik Gazeta Prawna”

Reżyseria: Grzegorz Bral
Muzyka: Jean Claude Acquaviva, Maciej Rychły
Choreografia: Ivan Perez Aviles
Dramaturgia: Alicja Bral
Przygotowanie pieśni: Łukasz Wójcik
Przygotowanie chóru: Kelvin Chan
Obsada: Anu Almagro, Julianna Bloodgood, Jenny Kaatz, Olga Kunicka, Natalia Voskoboynikova, Magdalena Kumorek, Katarzyna Janekowicz, Magdalena Wojnarowska, Dimitris Varkas, Kelvin Chan, Michał Rudaś, Łukasz Wójcik, Peyman Fallahian Sichani
Tancerze: Christopher Tandy, Inés Belder Nácher, Baptiste Ménard, Orla Mc Carthy, Leon Poulton, Carline Mougenot
Czas trwania: 1 godz. (bez przerwy)

1 kwietnia, godz. 19:00
Teatr Dramatyczny m.st. Warszawy, Scena na Woli im. T. Łomnickiego
ŚLUB
Teatr Współczesny w Szczecinie i Teatr Dramatyczny im. Jana Kochanowskiego w Opolu

„Ślub” Witolda Gombrowicza w reżyserii Anny Augustynowicz to przewrotna partytura teatralna na maski, gęby i pupy. Jej główny bohater wraca we śnie w rodzinne strony. Jakież czeka go rozczarowanie, kiedy świat, w którym żył, jawi się całkiem na opak, a narzeczona Mania jest „dziewczyną do posługi”... Czy obiecany Henrykowi ślub jeszcze jest możliwy?

W swym przedstawieniu Anna Augustynowicz odzierając "Ślub" z jego onirycznej poetyki, niepewności statusu miejsca, w którym się znaleźliśmy wraz z Henrykiem i Władziem, może paradoksalnie dokonuje radykalnego odczytania tego dramatu.
Przemysław Skrzydelski „wSieci”

Ciekawe, że właśnie w tym utworze znalazła artystka rym do rozmowy o formie, co pożera treść, stwarza świat i ludzi, choćby to było jedynie złudzenie. Henryk sprawdza swój „zasięg słów”, jakby nie wiedział, jakie są podstawy budowanej przez niego rzeczywistości, nawet jeżeli jest ciągle tylko we własnym sennym koszmarze.. Augustynowicz (…) sprowadza własny teatr do samej esencji, ogranicza liczbę postaci, nie boi się skreśleń w tekście, rzecz niemal całą gra przy rozjaśnionej scenie i widowni. Anna Augustynowicz zadaje nam, a przede wszystkim sobie, najważniejsze pytania. Gombrowicz zaś jest dla niej lustrem, w nim się przegląda wraz ze swoim teatrem.
Jacek Wakar, „Dziennik. Gazeta Prawna”

Autor: Witold Gombrowicz
Reżyseria: Anna Augustynowicz
Scenografia: Marek Braun
Kostiumy: Wanda Kowalska
Muzyka: Jacek Wierzchowski
Reżyseria światła: Krzysztof Sendke
Obsada: Grzegorz Młudzik, Joanna Matuszak, Grzegorz Falkowski, Jędrzej Wielecki, Magdalena Żak / Magdalena Maścianica, Arkadiusz Buszko, Michał Świtała
Czas trwania: 2 godz. (bez przerwy)

2 kwietnia, godz. 19:00
Teatr Dramatyczny m.st. Warszawy, PKiN, Scena im. G. Holoubka

IWONA, KSIĘŻNICZKA BURGUNDA
Koprodukcja Theatre of Nations (Moscow) i TR Warszawa we współpracy z Instytutem Adama Mickiewicza i Instytutem Polskim w Moskwie

Sztuka Gombrowicza balansuje między komedią a thrillerem psychologicznym. To groteskowa opowieść o fikcyjnej rodzinie, której konwencjonalne życie zakłóca pojawienie się zamkniętej w sobie dziewczyny imieniem Iwona. Chociaż w całej sztuce tytułowa bohaterka wypowiada zaledwie parę słów, jej milcząca obecność wywołuje przewrót na dworze, rozbijając konwenanse, odsłaniając ukrywane tajemnice i doprowadzając rodzinę królewską na skraj upadku. Spektakl Grzegorza Jarzyny koncentruje się wokół konfliktu między systemem społecznych norm i zakazów a wolnością jednostki.

Grzegorz Jarzyna w moskiewskiej "Iwonie, księżniczce Burgunda" zabija Gombrowicza groteski i absurdu, by powołać Gombrowicza katastrofistę. Najmroczniejsze przeobrażenie dramatopisarza, jakie mogliśmy sobie wyobrazić. I w najszerszej skali. To elegia o konaniu świata. Wielki triumf Jarzyny.
Przemysław Skrzydelski, „wSieci”

Jakże precyzyjnie opisał Gombrowicz w swoim dramacie ludzkie instynkty i jak dokładnie przekazał to na scenie Jarzyna! Filozoficzne rozmyślania o wewnętrznej wolności, o naturze władzy, o strachu przed wyjściem ze strefy komfortu, rozbrzmiewające w tandemie z wideo-świetlnym rozwiązaniem w stylu „Matrixa”, nie tylko docierają do widza, ale zostają w jego głowie.
Jekaterina Winokurszyna, dailyculture.ru

Autor: Witold Gombrowicz
Reżyseria i adaptacja: Grzegorz Jarzyna
Scenografia: Piotr Łakomy
Kostiumy: Anna Nykowska
Reżyseria światła: Felice Ross
Video: Marta Nawrot
Muzyka: Jacek Grudzień, Grzegorz Jarzyna
Reżyseria dźwięku: Andrey Borisov
Tekst narratora: Szczepan Orłowski
Choreografia: Ivan Yestegneev
Obsada: Mikhail Troynik, Alexander Feklistov, Daria Ursulyak, Agrippina Steklova, Sergey Epishev, Kirill Birkin, Maria Fomina, Mikhail Popov, Vera Bahankova, Lubov Bahankova

Czas trwania: 3 godz. ( z przerwą)
Spektakl wyłącznie dla widzów dorosłych.
Spektakl grany w języku rosyjskim z polskimi napisami.

4 kwietnia, godz. 18:30
Teatr Polski im. Arnolda Szyfmana w Warszawie, ul. Karasia 2
PODOPIECZNI
Narodowy Stary Teatr im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie

Inspiracją dla Elfriede Jelinek, która napisała tę sztukę w 2012 roku, była okupacja wiedeńskiego kościoła Votivkirche przez grupę nielegalnych imigrantów miesiącami czekających na decyzje o przyznaniu prawa pobytu w Austrii. Święte prawo „azylu świątyni” nie uchroniło ich przed wydaleniem z kościoła, potem z kraju i z Europy. Nikt wtedy nie przypuszczał, że kilka lat później problem migracji rozleje się na całą Europę i według wielu zagrozi jej podstawom. Powszechna (a nawet obowiązująca?) wydaje się dzisiaj taktyka odwracania oczu, ograniczenia empatii i zapisanej w religii odpowiedzialności za bliźniego. Twórcy spektaklu proponują, aby ową „inwazję obcych” potraktować, jako okazję do przyjrzenia się nam samym i ideom, które wyznajemy.

Miśkiewicz i jego aktorzy stworzyli głębokie, wieloznaczne i obiektywne (na tyle, na ile to możliwe) przedstawienie. Należy mieć nadzieję, że nikomu nie przyjdzie do głowy pomysł instrumentalnego wykorzystania spektaklu, ze względu na niebezpiecznie bliski polityce, nośny temat przedstawienia. Byłoby to bowiem nadużycie. Zanim to nastąpi, wizytę na Starowiślnej w Krakowie gorąco polecam.
Tomasz Domagała, domagalasiekultury.blog.pl

Miśkiewicz łączy Jelinek z Deą Loher, wraca do własnej teatralnej przeszłości, wkomponowując fragmenty "Niewiny" ze "Starego" z 2004 roku (znowu nie mogłem oderwać wzroku od Ewy Kaim). Konkluzja jest zaś w tym samym stopniu drażniąca, co niepokorna. Ten wspaniale zainscenizowany i zagrany spektakl, wywołuje przede wszystkim strach. Uzmysławia że wszystko naprawdę się zmieniło i nie ma już powrotu do Mamusi.

Łukasz Maciejewski, AICT

Autor: Elfriede Jelinek
Reżyseria: Paweł Miśkiewicz
Przekład: Karolina Bikont
Adaptacja: Joanna Bednarczyk, Paweł Miśkiewicz
Scenografia: Barbara Hanicka
Muzyka: Rafał Mazur
Światło: Marek Kozakiewicz
Choreografia: Maćko Prusak
Obsada: Iwona Budner, Aldona Grochal, Ewa Kaim, Urszula Kiebzak, Ewa Kolasińska, Katarzyna Krzanowska, Marta Nieradkiewicz, Jaśmina Polak, Marta Ścisłowicz, Bartosz Bielenia, Szymon Czacki, Roman Gancarczyk, Krzysztof Globisz, Zygmunt Józefczak, Zbigniew W. Kaleta, Patryk Kulik, Jan Peszek, Krzysztof Zawadzki
Muzycy: Paulina Owczarek, Sebastian Mac, Tomasz Chołoniewski, Rafał Mazur

Czas trwania: 3 godz. (z przerwą)

5 kwietnia, godz. 19:00
Teatr Powszechny im. Zygmunta Hübnera, ul. Zamoyskiego 20
HARPER
Teatr im. Stefana Żeromskiego w Kielcach, reż. G. Wiśniewski

W sierpniową noc Harper Regan opuszcza dom, męża, córkę. Nikomu nie zdradziła swoich planów, ryzykując utratę wszystkiego. Celem wędrówki Harper ma być spotkanie z chorym ojcem, z którym nie widziała się od kilku lat. Po drodze wydarzają się inne spotkania z różnymi ludźmi, sytuacje, które sama prowokuje. „Sztuka mówi o pokusie melancholii, kłamstwa, uprzedzenia i potrzebie uznania bolesnej prawdy; obsesyjna ciekawość bohaterki wyciąga ze Stephensa pokaźny kawałek oryginalnego pisarstwa” – pisał The Times.

Harper z Kielc staje się każdą kobietą, która w codziennej rutynie dobrnęła do ściany, ale zdobyła się na tyle wysiłku, by sobie to uświadomić. Każdą kobietą na skraju załamania nerwowego, a może i mężczyzną, bo w tym przypadku płeć nie największe ma znaczenie.

Jacek Wakar, „Dziennik Gazeta Prawna”

Spektakl Wiśniewskiego może zachwycić sposobem budowania opowieści – snutej jakby z oddalenia, niespiesznie, bez wartościowania jakichkolwiek decyzji bohaterki.
Joanna Ostrowska, Teatralny.pl

Autor: Simon Stephens
Reżyseria: Grzegorz Wiśniewski
Tłumaczenie: Małgorzata Semil
Konsultacja dramaturgiczna: Jakub Roszkowski
Scenografia, wideo, reżyseria światła: Mirek Kaczmarek
Opracowanie muzyczne: Rafał Kowalczyk
Obsada: Magda Grąziowska, Wojciech Niemczyk, Adrian Brząkała, Artur Słaboń, Anna Antoniewicz, Joanna Kasperek, Krzysztof Grabowski
Czas trwania: 1 godz. 30 min (bez przerwy)
Spektakl wyłącznie dla widzów dorosłych.
Spektakl grany z napisami w języku angielskim.

7 kwietnia, godz. 19:00
8 kwietnia, godz. 19:00
Teatr Dramatyczny m.st. Warszawy, Scena na Woli im. T. Łomnickiego
PUNKT ZERO. ŁASKAWE
Teatr Provisorium z Lublina

Odważamy się opowiedzieć historię Maxa Aue, historię kata, niemieckiego oficera, członka elitarnej grupy nazwanej „mistrzami śmierci”, który brał czynny udział w Zagładzie Żydów. Tak, trzeba odwagi, by opowiedzieć ten burzliwy los wykształconego Europejczyka, który uwierzył w „sens swojej pracy”. Odwaga jest także potrzebna do tego, by jeszcze raz próbować „mówić ze sceny” o Zagładzie. Jak mówić? Czy jest sens wracać do tego co niewyobrażalne? Właśnie niewyobrażalne należy umieć sobie wyobrazić – mówią Janusz Opryński, reżyser i autor scenariusza.

Przedstawienie zagarnia widza bez reszty kreacją głównego bohatera, wartkim montażem, okrucieństwem słów, symboliką obrazów. To się nawet za łatwo, za szybko ogląda, bo sens tego, co naprawdę widzimy i czego słuchamy, dociera z opóźnieniem. I tak ma docierać. Opryński intuicyjnie odnalazł teatralny ekwiwalent uwodzicielskiej i przeklętej lekkości narracji Littella. Tylko że potem (tak samo jak z książki) nie można wyjść z tej historii bezkarnie.
Łukasz Drewniak, Teatralny.pl

„Spektakl w dużej mierze oparty na powieści Jonathana Littella „Łaskawe”, nie jest prostą adaptacją tego tekstu. Wplecione fragmenty utworów Wasilija Grossmana „Życie i los” i „Wszystko płynie” sprawiają, że spektakl staje się wielowarstwowym traktatem historiozoficznym, a z drugiej strony wstrząsającą opowieścią o istocie człowieczeństwa.”
Aleksandra Pucułek, „Gazeta Wyborcza - Lublin”

Autor: Jonathan Littell
Scenariusz i reżyseria: Janusz Opryński
Asystent reżysera: Łukasz Lewandowski
Muzyka: Rafał Rozmus
Scenografia: Jerzy Rudzki
Kostiumy: Monika Nyckowska
Wizualizacje: Aleksander Janas / kilku.com
Światło: Jan Piotr Szamryk
Dźwięk: Jarosław Rudnicki
Obsada: Eliza Borowska, Agata Góral, Jacek Brzeziński, Sławomir Grzymkowski, Artur Krajewski, Łukasz Lewandowski
Czas trwania: 2 godz. 30 min (bez przerwy)
Spektakl grany z napisami w języku angielskim.

8 kwietnia, godz. 17:00
Teatr Dramatyczny m.st. Warszawy, PKiN, Scena im. G. Holoubka
ŻONY STANU, DZIWKI REWOLUCJI, A MOŻE I UCZONE BIAŁOGŁOWY
Teatr Polski im. Hieronima Konieczki w Bydgoszczy

Théroigne de Méricourt działaczka rewolucji francuskiej, walcząca o prawa kobiet obywatelek, o równość, wolność i solidarność. Jej nazwisko nie pojawia się jednak obok Dantona i Robespiera, nie ma jej w podręcznikach i encyklopediach. Jej działalność i poświęcenie sprawom kobiet zostało nagrodzone linczem, którego sprawczyniami były kobiety. Jej poglądy i postulaty były zbyt radykalne również dla liderów Rewolucji Francuskiej. Postać Théroigne de Méricourt jest dla twórców spektaklu pretekstem do zastanowienia się nad ideami, metodami, narzędziami, które mogłyby wywołać rewolucyjny zryw dzisiaj. Jak zbudzić w sobie odwagę, entuzjazm i wiarę w możliwość zmiany?

Pytanie o kształt rewolucji pozostaje więc w mocy. Bez względu na odpowiedź polityczna siła teatralności w bydgoskim spektaklu nie ulega jednak wątpliwości. Siła polegająca na ujawnianiu mechanizmów wykluczania i pomijania. Siła demaskująca społeczne ramy tak teatru, jak i rewolucji.
Piotr Morawski, „Dwutygodnik”

Polityczność spektaklu nie polega jedynie na zajęciu się bieżącymi tematami i osadzeniu ich w historycznym kontekście, to byłoby zbyt proste i oczywiste. Zresztą tekst Jolanty Janiczak doskonale sobie z tą grą radzi. Ale stawką w tej grze jest także sam teatr i rewolucyjny potencjał sztuki.

Edwin Bendyk, „Antymatrix”

Tekst, dramaturgia i kostiumy: Jolanta Janiczak
Reżyseria: Wiktor Rubin
Scenografia: Michał Korchowiec
Muzyka: Krzysztof Kaliski
Kostiumy, video: Hanna Maciąg
Reżyseria światła: Michał Głaszczka
Asystent reżysera: Maciej Pesta
Obsada: Beata Bandurska, Magdalena Celmer, Martyna Peszko, Sonia Roszczuk, Małgorzata Trofimiuk, Małgorzata Witkowska, Mirosław Guzowski, Roland Nowak, Maciej Pesta, Marcin Zawodziński.
Czas trwania: 2 godz. ( bez przerwy)

9 kwietnia, godz. 19:00
Nowy Teatr, ul. Madalińskiego 10/16
WSZYSTKO O MOJEJ MATCE
Teatr Łaźnia Nowa w Nowej Hucie

Tytuł nawiązujący do słynnego filmu Almodóvara, nie jest jednak jego teatralną adaptacją. To osobisty projekt Michała Borczucha i Krzysztofa Zarzeckiego inspirowany postaciami ich matek, które zmarły na raka. To przedstawienie dorosłych synów, półsierot, którzy mają do dyspozycji jedynie strzępy pamięci dziecka i nastolatka. Obaj twórcy opowiadają o niemożliwej (bo zdeformowanej przez pamięć) historii odchodzenia matki lub nawet fascynacji jej chorobą, odbiorem choroby w kontekście przemian społeczno-politycznych w Polsce pod koniec lat 80-tych i 90-tych.

"Wszystko o mojej matce", prawie wszystko o naszych matkach - czyli o nas samych. Hołd dla Pedro Almodóvara, najlepszego reżysera kobiet wyrażony przez utalentowanego inscenizatora i aktora opowiadającego o wszystkich kobietach, i tej jednej, najważniejszej. O ich matce.

Łukasz Maciejewski, AICT

Spektakl pozornie z filmem Pedro Almodovara ma niewiele wspólnego. Ot, tytuł, i nic więcej. Ale łaźniowy projekt jest przewrotnym nawiązaniem: powtórzeniem konstrukcji filmowej, grą kiczem, wizualnym uwodzeniem. I - podobnie jak dzieło Hiszpana - jest próbą poddania analizie skomplikowanych relacji dziecka i matki. Wychodzi to znakomicie

Łukasz Gazur, „Dziennik Polski”

Tekst i dramaturgia: Tomasz Śpiewak
Reżyseria: Michał Borczuch
Asystent reżysera: Agata Klepacz
Scenografia: Dorota Nawrot
Muzyka: Bartosz Dziadosz
Reżyseria światła: Jacqueline Sobiszewski
Multimedia: Michał Dobrucki
Obsada: Iwona Budner, Monika Niemczyk, Dominika Biernat, Halina Rasiakówna, Ewelina Żak, Marta Ojrzyńska, Krzysztof Zarzecki
Głosu w spektaklu udzieliła Barbara Kinga Majewska

Czas trwania: 2 godz. 10 min (bez przerwy)
Spektakl grany z napisami w języku angielskim.

10 kwietnia, godz. 19:00
11 kwietnia, godz. 19:30
Teatr Dramatyczny m.st. Warszawy, PKiN, Scena im. G. Holoubka
TRIUMF WOLI
Narodowy Stary Teatr im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie

„Triumf woli” to spektakl z pozytywnym przesłaniem, emanujący pozytywną energią i wiarą w człowieka, który może być i bywa wspaniały. Jeśli tego chce, potrafi „przenosić góry”. Na samotnej wyspie pośrodku oceanu, wśród porozrzucanych szczątków samolotu, pasażerowie ocaleni z katastrofy na przekór powadze sytuacji próbują urozmaicić sobie czas opowiadając budujące historie o ludziach, bez których świat utknąłby w miejscu. Choć z początku przychodzi im to z trudem, wkrótce wcielają się role bohaterów, którzy odważyli się zrobić coś po raz pierwszy: pierwszej kobiety, która przebiegła maraton w Bostonie, piłkarzy z drużyny, po latach strzelającej pierwszą bramkę, górnika, który odważył się na podróż stopem do Indii, gejów i lesbijek wspierających strajk górników w Wielkiej Brytanii.

Bezkompromisowy duet Monika Strzępka i Paweł Demirski tym razem naprawdę nikomu nie dowala. W co trudno uwierzyć, pamiętając ich najsłynniejsze dokonania. Strzępka i Demirski postanowili bowiem stworzyć swoistą enklawę pozytywnych emocji. Zabieg, który z marszu stawia ich w gronie naiwnych eskapistów. No bo jak to moi drodzy, wokół zamęt polityczny i polaryzacja społeczeństwa, a tutaj na scenie Święty Mikołaj i wróżka? I ani jednego słowa o PiS-ie?!
Łukasz Badula, kulturaonline.pl

"Triumf woli" to spektakl o tym, żeby robić coś pierwszy raz, żeby walczyć o siebie i nigdy nie wątpić w to, że najdziwniejsze marzenia są tymi najbardziej rozwijającymi. Aktorzy zostali idealnie dobrani do swoich postaci, są przekonywający, prawdziwi, to świetni kreatorzy i komedianci, którzy stworzyli ludzki świat w teoretycznie nierealnej aurze. To taki poradnik pozytywnego myślenia - o banałach mówi w sposób zabawny i nieoczywisty. Aż chce się żyć.

Aleksandra Głusek, „TeatrDlaWas”

Reżyseria: Monika Strzępka
Dramaturgia: Paweł Demirski
Scenografia: Martyna Solecka
Kostiumy: Arek Ślesiński
Muzyka: Stefan Wesołowski
Ruch sceniczny: Jarosław Staniek
Video: Robert Mleczko
Obsada: Juliusz Chrząstowski, Marcin Czarnik, Monika Frajczyk, Radosław Krzyżowski, Michał Majnicz, Adam Nawojczyk, Marta Nieradkiewicz, Dorota Pomykała, Anna Radwan, Dorota Segda, Małgorzata Zawadzka, Krzysztof Zawadzki, Krystian Durman
Czas trwania: 3 godz. 30 min (z przerwą)

11 kwietnia, godz. 19:00
11 kwietnia, godz. 21:30
Teatr Dramatyczny m.st. Warszawy, PKiN, Scena im. H. Mikołajskiej
NAJGORSZY CZŁOWIEK NA ŚWIECIE
Teatr im. Wojciecha Bogusławskiego w Kaliszu

Spektakl jest wariacją na temat głośnej książki Małgorzaty Halber „Najgorszy człowiek na świecie”, w której autorka opisując swoje doświadczenia mierzy się z tabu kobiecego alkoholizmu i przekracza go, traktując nałóg jako symptom czegoś głębszego, prowokującego do namysłu nad tym, w jaki sposób tworzymy więzi z innymi i z samymi sobą. To nie jest spektakl o alkoholizmie ani terapia grupowa, ale próba zrozumienia naszej kondycji ludzkiej – mówią twórcy przedstawienia.

Głównym tematem przedstawienia jest więc poczucie samotności jednostki wśród ludzi. Alkohol i inne używki prezentowane są jako jeden ze sposobów na jego pozorne przezwyciężenie. Mowa także o innych nałogach – skłonności do pornografii, hazardu, kompulsywnego jedzenia, przemocy – które współczesnemu człowiekowi pozwalają na chwilowe zapomnienie o dojmującym poczuciu pustki.
Piotr Dobrowolski, „Teatr”

Żaden z aktorów nie próbuje niczego dopowiadać, uwypuklać, komentować. Role rysowane są precyzyjną kreską, oszczędnie, bezbłędnie. Znakomicie wpisują się w zdystansowaną, beznamiętną, na pozór czysto formalną, koncepcję reżyserki. Smolar doskonale wie, że najbardziej poruszają historie, które otwierają wyobraźnię, w których to, co najważniejsze odkrywa się samemu. Warto podjąć wysiłek rozbicia skorupy, w której się schowaliśmy, bo tylko wychodząc z ukrycia możemy spotkać drugiego człowieka.
Iwona Torbicka, kulturaupodstaw.pl

Reżyseria: Anna Smolar
Adaptacja: Anna Smolar we współpracy z zespołem aktorskim
Kostiumy, scenografia: Anna Met
Opracowanie muzyczne, światła: Rafał Paradowski
Asystent reżyserki: Dawid Lipiński
Obsada: Natasza Aleksandrowitch, Izabela Beń, Dawid Lipiński, Marcin Trzęsowski, Izabela Wierzbicka
Czas trwania spektaklu: 1 godz. 15 min (bez przerwy)

Dla dzieci

Kuratorem małych Warszawskich Spotkań Teatralnych w tym roku jest Joanna Rogacka – absolwentka Wydziału Filologii Polskiej Uniwersytetu Warszawskiego, zastępca dyrektora d/s artystycznych Teatru Lalka (wcześniej od 1995 roku pełniła funkcję kierownika artystycznego), redaktor naczelna kwartalnika "Teatr Lalek" w latach 1982-2002. Zajmuje się estetyką, praktyką teatru lalek oraz teatrem dla dzieci i młodzieży.

30 marca, godz. 10:00
Teatr Dramatyczny m.st. Warszawy, PKiN, Scena im. G. Holoubka
PIEKŁO-NIEBO
Wrocławski Teatr Lalek

Główna bohaterka, mama siedmioletniego Tadzia – miłośnikom muzyki klubowej znana jako DJ Daje Radę - trafia do nieba. Szybko jednak uznaje, że jej czas na ziemi jeszcze się nie skończył i że za wszelką cenę musi wrócić na ziemię do swojego synka. W trakcie ucieczki z zaświatów poznaje diabła, który chciałby zostać człowiekiem, archanioła, który kiedyś był człowiekiem, oraz własnego tatę, który jest tylko połową człowieka. Tę trochę wesołą, a trochę smutną historię opowiada nam Tadzio, który po odejściu mamy schował się w szafie i nie chce z niej wyjść. Wraz z nim przeżywamy stratę i próbujemy się z nią pogodzić.

Pomimo ogromnej dawki humoru, świetnych dialogów i zabawnych sytuacji, młody widz nie dostaje wcale lekkiej historyjki, do zapomnienia zaraz po wyjściu z teatru. Twórcy stawiają na silne emocje i bardzo współczesny przekaz wizualny. Mamy tu świetnie wkomponowane w całość projekcje holograficzne, budującą nastrój grę świateł i fantastyczne kostiumy. Całość świetnie spina ostra muzyka. Dzięki temu jest baśniowo i nowocześnie. „Piekło-Niebo” to także kopalnia pomysłów do dalszych rozmów z dzieckiem.
Iwona Szajner, kulturaonline.pl

„Piekło – Niebo” to spektakl dla wszystkich – jest kolejnym już spektaklem w repertuarze WTL-u adresowanym do dzieci, ale zawierającym bardzo dużo treści przeznaczonych dla widza dorosłego. To kolejny już spektakl podwójnie kodowany, każdy, zależnie od wieku i doświadczenia, zobaczy w nim coś innego. Żeby oglądać „Piekło – Niebo” nie potrzebujemy „nawiasu naiwności”, mamy wrażenie, że bajki i fantastyczne historie zostały nam – dorosłym – przywrócone, problemy bohaterów są nam bliskie, często przywoływane sytuacje życia codziennego, konteksty kulturowe bawią i wzruszają.
Karolina Okurowska, Lalkomat.wordpress.com

Autor: Maria Wojtyszko, Reżyseria: Jakub Krofta, Scenografia: Matylda Kotlińska, Muzyka: Grzegorz Mazoń, Choreografia: Aneta Jankowska, Reżyseria światła: Damian Pawella, Projekcje: Jakub Lech, Obsada: Jolanta Góralczyk, Anna Makowska-Kowalczyk, Agata Kucińska, Marta Kwiek, Patrycja Łacina-Miarka, Edyta Skarżyńska, Grzegorz Borowski, Krzysztof Grębski, Radosław Kasiukiewicz, Marek Koziarczyk, Konrad Kujawski, Tomasz Maśląkowski, Grzegorz Mazoń, Sławomir Przepiórka
Spektakl dla dzieci od 7 lat
Czas trwania: 1 godz. 30 min (bez przerwy)

2 kwietnia, godz. 15:00
2 kwietnia, godz. 17:00
Teatr Dramatyczny m.st. Warszawy, PKiN, Scena im. H. Mikołajskiej
KOLOROWI LUDZIE
Opolski Teatr Lalki i Aktora im. Alojzego Smolki

Aktorzy w piasku i w magicznej szafie szukają śladów stworzenia. Razem z widzami, dzięki niezwykłej palecie kolorują ludzi i uczą się nazywać świat, a szuflady rozbrzmiewają muzyką z różnych stron świata. Prosty spektakl o najważniejszych sprawach. W przystępny dla małego widza sposób stawia pytania o stworzenie, a przede wszystkim o człowieka. Każdy z nas jest inny, inaczej mówi i wygląda, gdzie indziej mieszka. Chcemy wspólnie z widzami czerpać radość z bogactwa różnic naszego świata – podkreślają twórcy.

Piękna scenografia to zasługa pracy Ewy Woźniak. Paweł Szarzyński i Aleksander Janas wzbogacili jej koncepcję o projekcje multimedialne. Z kolei na środku sceny stworzyli kapitalną piaskownicę interaktywną. Wszystko to w pięknej oprawie świetlnej. Spektakl jest odgrywany przez pełnych łagodności aktorów, w dużej bliskości z widzem i w stałej z nim interakcji. Pozwala się zaangażować w opowiadaną historię. Animacja przedmiotów przypomina w spektaklu dziecięcą zabawę.
Martyna Friedla, „Gazeta Wyborcza – Opole”

Możemy wiele nauczyć się od innych ludzi. Nie bójcie się odmienności. Jak to wspaniale, że każdy z nas jest inny, że możemy „rozmawiać i wspólnie milczeć, budować i tworzyć”. Razem „czynić ziemię jeszcze piękniejszą” – jak mówią do nas aktorzy w czasie przedstawienia. Okazujmy innym szacunek. To trudne słowo.
Honorata Mierzejewska-Mikosza, reżyser spektaklu

Scenariusz i reżyseria: Honorata Mierzejewska-Mikosza, Scenografia: Ewa Woźniak, Animacje i piaskownica interaktywna: Paweł Szarzyński i Aleksander Janas/kolektyw kilku.com, Muzyka: Pavel Helebrand, Obsada: Barbara Lach, Andrzej Mikosza
Spektakl dla dzieci od 3 lat
Czas trwania: 1 godz. (bez przerwy)

3 kwietnia, godz. 10:00
Teatr Dramatyczny m.st. Warszawy, Scena na Woli im. T. Łomnickiego

SZKLANA GÓRA
Teatr Lalek Banialuka im. Jerzego Zitzmana w Bielsku-Białej

Pełna przygód, czarów i zaskakujących zwrotów akcji historia przybliża znany motyw baśniowy we współczesnej wersji. Kiedy na królewskim dworze rodzi się długo oczekiwany potomek, Król jest rozżalony, że zamiast syna urodziła się córka. Uparcie nazywa ją – Królewskim Synem, jego determinacja sprawia, że dziewczynka od najmłodszych lat przygotowywana jest do walki i rywalizacji. Kiedy nadchodzi czas próby i bohaterka wyrusza w nieznane, szybko poznaje swego największego rywala – Księcia z Wysp. Młodzi bohaterowie przekonają się, że dzięki współpracy i zgodzie można zdobyć każdy szczyt.

„Szklana góra” jest metaforą marzeń, na ogół niespełnionych. Marzymy o tym, co chcielibyśmy zdobyć. W tej bajce chodzi o sytuację, w której ojciec, nie spełniwszy swoich marzeń, obarcza nimi własne dziecko. A ono nie jest zainteresowane obsesjami rodziców. Ma swoje cele w życiu, do których zmierza.
Janusz Ryl-Krystianowski, reżyser spektaklu

Przygoda księcia i księżniczki z pewnością nauczy młodych widzów zaradności oraz otwartości na drugiego człowieka. Baśń napisana przez Bogumiłę Rzymską pokazuje również, że każdy z nas ma swoje przeznaczenie i że szczęście można odnaleźć w najmniej spodziewanym momencie. To także sztuka o trudnym czasami dorastaniu, realizowaniu niespełnionych marzeń rodziców i przezwyciężaniu przeciwności losu.
Marta Odziomek, „Gazeta Wyborcza-Katowice”

Autor: Bogumiła Rzymska, Reżyseria: Janusz Ryl-Krystianowski, Scenografia: Joanna Braun, Muzyka: Robert Łuczak, Ruch sceniczny: Anna Rozmianiec, Obsada: Małgorzata Bulska, Katarzyna Pohl, Barbara Rau, Lucyna Sypniewska, Mateusz Barta, Tomasz Sylwestrzak, Ryszard Sypniewski, Piotr Tomaszewski
Spektakl dla dzieci od 5 lat
Czas trwania: 1 godz. (bez przerwy)
W spektaklu wykorzystywane jest światło stroboskopowe

4 kwietna, godz. 10:00
Teatr Dramatyczny m.st. Warszawy, Scena na Woli im. T. Łomnickiego
TRZEJ MUSZKIETEROWIE
na podstawie powieści Aleksandra Dumasa
Opolski Teatr Lalki i Aktora im. Alojzego Smolki

Intrygi, pojedynki, humor i zawrotne tempo akcji – klasyka literatury wiecznie żywa. Trzej muszkieterowie Aleksandra Dumasa to powieść, która łączy pokolenia – zwłaszcza, gdy wątki misternie splecie w teatralną całość jedna z najciekawszych współczesnych dramatopisarek dla dzieci – Marta Guśniowska. Poczucie humoru autorki, połączone z nieprzemijającymi zaletami pisarstwa mistrza literatury płaszcza i szpady, gwarantują każdemu pokoleniu doskonałą teatralną zabawę. Przyjaźń, przygoda, uczucie i brawurowe popisy szermierskie – w tym spektaklu mówiącym o nieprzemijających wartościach, nie ma miejsca na nudę. Przyjdźcie całą rodziną i przekonajcie się sami, że każdy z nas ma w sobie coś z muszkietera!

Twórcy w widowiskowy i przezabawny sposób pokazują, że zmiana w życiu może przyjść w każdym momencie i lepiej jest podjąć wyzwanie, niż stać się zakurzonym, odstawionym w kąt eksponatem reprezentującym to, co minione.
Martyna Friedla, „Gazeta Wyborcza - Opole online”

Czy uda się odnaleźć swoje przeznaczenie i poderwać podstarzałych muszkieterów do nowych wyzwań? Nie zdradzę, bo to koniecznie trzeba zobaczyć. I docenić maestrię Marty Guśniowskiej we wplataniu w dumasowskie wątki aluzji do dzieł innych wielkich autorów i do współczesności (te tropy to gratka dla widzów dorosłych), w budowaniu atmosfery dobrej zabawy, podszytej jednak refleksją nad tym, co zawsze w życiu ważne. (…) to kapitalna komedia pełna gagów, fajerwerków, przebieranek. Aktorzy dwoją się i troją, żeby widz ani na moment nie poczuł znużenia. (…)To tu współczesność krzyżuje się z historią, starość z młodością.
Małgorzata Kroczyńska, „Nowa Trybuna Opolska”

Autor: Marta Guśniowska, Reżyseria: Paweł Aigner, Scenografia: Pavel Hubička, Muzyka: Piotr Klimek, Ruch sceniczny: Rafał Domagała, Obsada: Karolina Gorzkowska, Anna Jarota, Zygmunt Babiak, Łukasz Bugowski, Jan Chraboł, Krzysztof Jarota, Tomasz Szczygielski, Andrzej Szymański
Spektakl dla widzów od 8 lat
Czas trwania: 1 godz. 15 min (bez przerwy)

5 kwietnia, godz. 17:00
6 kwietnia, godz. 10:00
Namiot cyrkowy przed Teatrem Dramatycznym m.st. Warszawy, Pl. Defilad 1
CIRKUS CHARMS
Teatro Tatro z Nitry (Słowacja)

Dowcipna opowieść o człowieku, który bardzo chciał zostać cyrkowcem, ale artyści cyrkowi nie chcą przyjąć go do swojej kompanii. Historia z morałem, która dowodzi, że jeśli ktoś czegoś bardzo pragnie, na pewno osiągnie cel. Dla dorosłych natomiast to opowieść o tym, że jak już osiągniemy upragniony cel, to wciąż będziemy czuli niedosyt.

Słowacka grupa Teatro Tatro to niezwykły teatr nawiązujący do sztuki jarmarcznej i żywiołu ludowej zabawy. Tworzą go artyści współpracujący z najważniejszymi słowackimi scenami - Teatrem Narodowym w Bratysławie czy Teatrem Andreja Bagara w Nitrze. Początki Teatro Tatro to podróże wozem cyrkowym zwanym „Maringotką” do maleńkich wiosek w południowej i wschodniej Europie, gdzie nigdy nie dotarł żaden teatr.

Zobaczycie baletnicę na linie, zwinnych akrobatów, niebezpieczną jazdę na koniu, ćwiczenie rekina, kobietę węża i australijskie zające. A wszystko w duchu surrealistycznej i absurdalnej poetyki wielkiego rosyjskiego poety Danilo Charmsa. Magiczna historia o tym, że każdy może stać się wielkim artystą.
Ondrej Spišák, reżyser spektaklu

Nie tylko teatralny namiot Teatro Tatro jest idealnie stworzony, by swoją zwariowaną historię opowiedzieli cyrkowi artyści. Żywiołowa teatralność, która jest cechą charakterystyczną tego teatru również wyjątkowo pasuje do tekstu Charmsa. Dziecięcych widzów na pewno ucieszy swawola i groteskowość w grze, dowcipy, piękne kostiumy i muzyka.
Martina Mašlárová, „Pravda”

Autor: Danilo Charms Reżyseria: Ondrej Spišák, Scenografia i kostiumy: František Lipták, Obsada: Zuzana Konečná, Agáta Spišáková, Róbert Jakab, Martin Nahálka, Peter Oszlík, Martin Šalacha i inni
Spektakl dla widzów od 4-go roku życia
Czas trwania: 1 godz. 20 min (bez przerwy)
Przedstawienie jest grane w namiocie przypominającym namiot cyrkowy.

8 kwietnia, godz. 12:00
Teatr Dramatyczny m.st. Warszawy, PKiN, Scena im. H. Mikołajskiej
STRASZNA PIĄTKA
Białostocki Teatr Lalek

Misiaczki, Kaczuszki, Króliczki, Szczeniaczki to najmilsze zwierzątka na świecie. Bajek o nich było wiele – bo któż nie lubi opowieści o tak puchatych i uroczych stworzonkach? Lecz co z tymi, których Los nie obdarzył takim wdziękiem? Czy nie zasługują na Bajkę o sobie? Zasługują! Dlatego zapraszamy na „Straszną Piątkę” – opowieść o zwierzątkach mniej milusińskich. Ropucha, Szczur, Nietoperz czy też Pająk – z pozoru straszne, z pozoru brzydkie. Pozory jednak często mylą, o czym przekonacie się oglądając naszą najnowszą Bajkę – opowieść o przełamywaniu stereotypów i o tym, że każdy z nas jest na swój sposób piękny – musimy tylko to piękno w sobie odnaleźć.

W „Strasznej Piątce” nie ma łatwych rozwiązań. Ani żadne ze zwierząt nie zmieni się z ropuchy w motyla, motylem też nie stanie się obrażalski, acz spostrzegawczy robaczek. Nawet wspólne przedsięwzięcie nie od razu wypali, bo gapowaty nietoperz zapomni nie tylko wypisać na reklamach adresu, to jeszcze zawiesi je do góry nogami, jakby każde zwierzę tylko w tej pozycji spędzało noce. I kiedy wydaje nam się, że wszystko stracone, reżyserka z autorką i scenografem proponują oszałamiające zakończenie. Pełne emocji, z niespodzianką, która przy okazji pozwala lepiej poznać zespół tworzący spektakl i finałową pieśnią mówiącą, że „najgorszy w świecie to stereotyp, gdy ktoś pochopnie chce was ocenić, to bardzo przykre, wiemy coś o tym, może piosenka nasza coś zmieni”.
Jerzy Doroszkiewicz, „Kurier Poranny”

Powiedzmy sobie otwarcie: Kto chciałby pogłaskać nietoperza? Albo ropuchę usianą brodawkami? A jednak. Tych, którzy mieliby jakiekolwiek opory - najnowszy spektakl Białostockiego Teatru Lalek rozłoży na łopatki. „Straszna Piątka” nie dość bowiem, że nie okazuje się wcale taka straszna, to jeszcze wzbudzi sympatię, sprawi, że człowiek wierci się w fotelu i chciałby do kompanii brzydali dołączyć.
Monika Żmijewska, „Gazeta Wyborcza”

Autor: Marta Guśniowska według opowieści Wolfa Erlbrucha, Reżyseria: Maria Żynel, Scenografia: Paweł Matyszewski, Maria Żynel, Muzyka: Marcin Nagnajewicz, Konsultacje wokalne: Marcin Ozga, Obsada: Grażyna Kozłowska, Milena Kobylińska, Eliza Krasicka, Ewa Żebrowska, Wiesław Czołpiński, Michał Jarmoszuk, Błażej Piotrowski
Spektakl dla dzieci od 7 lat
Czas trwania: 1 godz. 15 min (bez przerwy)

9 kwietnia, godz. 12:00
9 kwietnia, godz. 14:00
Teatr Dramatyczny m.st. Warszawy, PKiN, Scena im. H. Mikołajskiej
ŻABKA
Teatr Animacji w Poznaniu

Żabka z przyjaciółmi pokonuje codziennie przeszkody i mierzy się z życiowymi dylematami. Spotkany na polanie kos skłania do refleksji nad przemijaniem i potrzebą cieszenia się każdą chwilą. Nieszczęśliwa miłość, którą przeżywa Żabka, jest punktem wyjścia do rozważań nad cierpieniem i szczęściem, jakie z niej wynika. Nocne lęki są idealną okazją do zbadania, czym tak naprawdę jest strach - ten prawdziwy i ten wyimaginowany. Mówiąc o sobie, bohaterowie opowiadają także o dorosłych, którzy wciąż nie potrafią się zaakceptować, ale przede wszystkim mówią o dzieciach, które dopiero uczą się dojrzałości.

Postaci sympatycznych zwierzątek ułatwiają artystom dyskusję z małym, a nawet bardzo małym, widzem, o emocjach. Ukazujący się na kolorowych ekranach bohaterowie w zależności od przeżyć zmieniają wielkość. O trudniejszych emocjach twórcy mówią w sposób taktowny, z wyczuciem muskają problem i przechodzą do radosnej sekwencji, by utrzymać pogodny nastrój spektaklu.
Maria Maczuga, kultura.poznan.pl

Punktem wyjścia do realizacji spektaklu „Żabka” były książki Maxa Velthuijsa, który za pomocą swoich ilustracji pomaga dzieciom na całym świecie zrozumieć otaczającą je rzeczywistość. W stworzonej przez siebie serii książek obrazkowych opowiada m.in. o tym, czym jest przyjaźń i miłość. Ale również nie omija tak trudnych tematów, jak tęsknota i śmierć.
Monika Nawrocka-Leśnik, kultura.poznan.pl

Autor: Max Velthuijs, Adaptacja: Nicola Lusuardi, Fabrizio Montecchi, Reżyseria: Fabrizio Montecchi, Tłumaczenie: Jan Ratić, Scenografia: Nicoletta Garioni, Lalki według rysunków Maxa Velthuijsa: Federica Ferrari, Muzyka: Michele Fedrigotti, Kostiumy: Sara Bartesaghi Gallo, Obsada: Sylwia Zajkowska/Magdalena Dehr, Katarzyna Romańska/Danuta Rej, Marek Cyris/Piotr Grabowski
Spektakl dla dzieci od 5 lat
Czas trwania: 1 godz. (bez przerwy)

10 kwietnia g. 10:00
Teatr Dramatyczny m.st. Warszawy, Scena na Woli im. T. Łomnickiego
OPOWIEŚCI Z NIEPAMIĘCI
Teatr Animacji w Poznaniu

Prasłowiańska mitologia, wraz z niezwykłymi legendami i zamieszkującymi je magicznymi istotami powoli odchodzi w niepamięć. Twórcy spektaklu postanowili uchronić kilka z nich przed zapomnieniem. Na scenę wychodzą aktorzy, by, jak za dawnych czasów, powoli snuć opowieści o potężnych Płanetnikach, szalonych leśnych znachorkach Babach, przebiegłych i niebezpiecznych Jędzach, czy budzącym grozę, tajemniczym Bezkoście. Kiedy jednak na początku legendy pojawia się Kłobuk, cichy, leśny duch, wszystko idzie nie tak. Legendy ożywają i wychodzą z opowieści.

Niezwykłe lalki Brazylijczyka Dudy Paivy, faktycznie ożywają na scenie, budząc respekt, czasem grozę, a niekiedy szczery śmiech. Być może dzięki temu spektaklowi my sami poznamy je na nowo?

Pędząca szaleńczo naprzód akcja jest najpierw poprzedzona, a potem przeplatana pięknie zakomponowanymi i takoż odśpiewanymi wschodniosłowiańskimi pieśniami, które cieszą ucho i dają widzom nieodzowne chwile zawieszenia, odpoczynku, pozbierania myśli, a czasem być może nawet refleksji. Wszystkich gagów nie sposób w krótkiej recenzji opowiedzieć, ale konwencja tego szalonego przedsięwzięcia jest już, sądzę, dość szczegółowo zarysowana. Zabawa jest przednia, prasłowiański komponent edukacyjny – a jakże – obecny, a karnawałowy, polsko-brazylijski, wywracający na nice duch wszechzabawy – dominujący.
Juliusz Tyszka, teatralny.pl

Autor: Malina Prześluga, Koncepcja, reżyseria, projekty lalek, choreografia: Duda Paiva, Kompozytor: Dawid Dąbrowski, Światła: Michał Krugiołka, Wykonanie lalek: Grzegorz Fijałkowski, Damian Kubasiewicz, Mariusz Szajbe, Obsada: Sylwia Koronczewska- Cyris, Julianna Dorosz, Mariola Ryl-Krystianowska, Marcin Chomicki, Krzysztof Dutkiewicz, Marcel Górnicki
Spektakl dla dzieci od 10 lat
Czas trwania: 1 godz. 10 min (bez przerwy)
Spektakl grany z napisami w języku angielskim

Imprezy towarzyszące

Panie Geniu, zatańczymy sobie? – pyta przedstawiciela „starej” inteligencji Edek, który siłą wprowadził nowy porządek w rodzinie Stomilów. Scena z Mrożkowskiego dramatu symbolizuje uległość inteligencji wobec bezwzględnej władzy. Cytat ten jest również hasłem tegorocznego przeglądu spektakli Teatru TV, których tematem jest relacja: władza – artysta. Oprócz TANGA zobaczymy sztuki m.in. Michaiła Bułhakowa, Ronalda Harwooda, Gastona Salvatore czy Christophera Hamptona w reżyserii: Kazimierza Kutza, Macieja Wojtyszki, Janusza Zaorskiego, Ryszarda Bugajskiego i Macieja Englerta. W obsadach wybitni aktorzy: Halina Mikołajska, Danuta Szaflarska, Anna Dymna, Gustaw Holoubek, Tadeusz Łomnicki, Zbigniew Zapasiewicz, Jerzy Trela, Janusz Gajos i Jan Peszek. Kuratorem cyklu jest Krzysztof Domagalik. Po projekcjach zapraszamy na rozmowy, które poprowadzi publicysta Adam Szostkiewicz. W trakcie Festiwalu odbędzie się światowa prapremiera TAJNEGO DZIENNIKA Mirona Białoszewskiego, utworu zgodnie z wolą twórcy wydanego dopiero kilkadziesiąt lat po jego śmierci. Teatr Dramatyczny pokaże sześć swoich najnowszych przedstawień, a na Placu Defilad zostanie odsłonięta rzeźba Jerzego Juka-Kowarskiego dedykowana twórczości Josepha Conrada.

Wyboru spektakli Teatru TV dokonał Krzysztof Domagalik – polonista i absolwent seminarium menedżerskiego w zakresie organizacji i produkcji programów telewizyjnych (Polish Institute of Managament). Przez wiele lat związany z Teatrem Telewizji Polskiej, m.in. jako kierownik artystyczny i stały współpracownik Redakcji Teatru w TVP Kultura (do 2016 roku). Redaktor około 300 spektakli i programów teatralnych w TVP, scenarzysta i reżyser filmów dokumentalnych o twórcach polskiego teatru. Współtwórca i Dyrektor Artystyczny części telewizyjnej Festiwalu Teatru Polskiego Radia i Teatru TVP „DWA TEATRY" w Sopocie (do 2015 roku). Dyrektor I Festiwalu Teatroteka Fest w Warszawie (2017 rok). Od dwóch lat kurator części telewizyjnej (przeglądy spektakli Teatru TV) na Warszawskich Spotkaniach Teatralnych.

TEATR TV NA WST 2017
Cykl spektakli pod hasłem „PANIE GENIU, ZATAŃCZYMY SOBIE?”

1 kwietnia, godz. 12:00
Teatr Dramatyczny m.st. Warszawy, PKiN, Sala im. W. Zatorskiego
Ronald Harwood
ZA I PRZECIW

Podobnie, jak w większości sztuk Harwooda, bohaterem Za i przeciw jest również artysta. Tym razem to genialny dyrygent niemiecki Wilhelm Furtwängler, oskarżony po wojnie o współpracę z nazistami. Akcja sztuki rozgrywa się w 1946 roku w amerykańskiej strefie okupacyjnej Berlina. Oficer Steve Armold, w cywilu agent ubezpieczeniowy, prowadzi dochodzenie w sprawie wybitnego dyrygenta, który wprawdzie nie skalał się członkostwem w NSDAP, ale był ulubieńcem hitlerowskich władz i chlubą III Rzeszy. Czy artysta powinien brać odpowiedzialność z czasy, w jakich przyszło mu żyć i tworzyć? Czy można obronić tezę, którą wyznaje dyrygent, że sztuka i polityka nie powinny mieć ze sobą nic wspólnego?

Reżyseria: Ryszard Bugajski, Obsada: Maria Ciunelis, Anna Gornostaj, Krzysztof Majchrzak, Jacek Rozenek, Zbigniew Zamachowski, Zbigniew Zapasiewicz
Produkcja TVP, 1996, czas 101 min

1 kwietnia, godz. 14:00
Teatr Dramatyczny m.st. Warszawy, PKiN, Sala im. W. Zatorskiego
Eustachy Rylski
CHŁODNA JESIEŃ

Akcja sztuki rozgrywa się w 1980 roku. Sytuacja polityczna w Polsce jest niepewna. Wybitnego pisarza, obchodzącego 70 urodziny, odwiedzają przedstawiciele władzy, która przez całe dziesięciolecia wspierała artystę, dążąc do zapewnienia mu wielotysięcznych nakładów, uznania krytyki, luksusowych warunków życia. Teraz ta sama władza oczekuje, że w chwili kryzysu w kraju, pisarz opowie się po właściwej stronie i wesprze ją swoim autorytetem. Rodzi się pytanie o rzeczywistą wolność artysty i cenę, jaką trzeba płacić za wieloletni kompromis gwarantujący poczucie niezależności. Czy jednak rzeczywiście trzeba? Krytyka dopatrywała się w fikcyjnej postaci pisarza rysów rzeczywistych literatów funkcjonujących i tworzących w PRL, w największym stopniu – Jarosława Iwaszkiewicza.

Reżyseria: Janusz Zaorski, Obsada: Mirosława Dubrawska, Gustaw Holoubek, Aleksandra Konieczna, Piotr Kozłowski, Zofia Merle, Paweł Nowicz, Jan Peszek, Małgorzata Pieńkowska
Produkcja TVP, 1989, czas 106 min

2 kwietnia, godz. 12:00
Teatr Dramatyczny m.st. Warszawy, PKiN, Sala im. W. Zatorskiego
Michaił Bułhakow
MOLIER, CZYLI ZMOWA ŚWIĘTOSZKÓW

Napisana w 1929 roku, natychmiast została uznana przez cenzurę za nieprawomyślną. Aż do śmierci Bułhakowa w 1940 roku władze nie pozwalały jej wystawiać.
Fabuła dramatu osnuta jest wokół ostatnich lat życia Moliera. Największy komediopisarz Francji znajduje się u szczytu kariery. Cieszy się względami i opieką króla, a jego sztuki biją rekordy popularności. Nad starzejącym się artystą zbierają się wszakże ciemne chmury. A wszystko za sprawą Świętoszka, komedii niesłychanie ostro atakującej obłudę religijną. Przeciwko pisarzowi występują dostojnicy kościelni, a markiz de Charron - arcybiskup Paryża różnymi sposobami próbuje pozbawić go łask króla. Monarcha jednak, choć z pewnym wahaniem, zezwala na wystawianie Świętoszka. [za PAT]

Reżyseria: Maciej Wojtyszko, Reżyseria TV: Barbara Borys-Damięcka, Obsada: Tomasz Budyta, Ignacy Gogolewski, Rudolf Gołębiowski, Marian Kociniak, Jerzy Kryszak, Tadeusz Łomnicki, Olgierd Łukaszewicz, Henryk Machalica, Jan Matyjaszkiewicz, Kazimierz Meres, Halina Mikołajska, Joanna Szczepkowska, Włodzimierz Press, Jan Prochyra, Ewa Szykulska, Jadwiga Chojnacka, Małgorzata Zajączkowska, Wiktor Zborowski, Mieczysław Voit
Produkcja TVP, 1981, czas 115 min

2 kwietnia, godz. 14:30
Teatr Dramatyczny m.st. Warszawy, PKiN, Sala im. W. Zatorskiego
Adam i Maciej Wojtyszko
POWIDOKI

Spektakl telewizyjny przedstawia kilkanaście lat z życia artystów: malarza awangardowego – Władysława Strzemińskiego i jego żony, rzeźbiarki – Katarzyny Kobro. Walczyli z konwencjami w sztuce, borykali się z biedą i prześladowaniem najpierw w czasie okupacji niemieckiej, a potem pod rządami nowej władzy, która zadekretowała socrealizm, jako jedyny i obowiązujący, „postępowy” kierunek w sztuce. Ukazane w spektaklu losy Strzemińskiego i Kobro, jako artystów, dopełnia równie bolesny wątek osobisty ich burzliwego związku i małżeństwa. Pomocą przy tworzeniu tej warstwy sztuki były wspomnienia zawarte w książce jedynej córki Strzemińskiego i Kobro, Niki Strzemińskiej pt. Sztuka, miłość i nienawiść, opisującej skomplikowane relacje i tragiczne losy jej rodziców.

Reżyseria: Maciej Wojtyszko, Obsada: Paweł Aigner, Matylda Baczyńska, Nina Czerkies, Krzysztof Dracz, Jarosław Gajewski, Anna Iberszer, Wojciech Kalarus, Jacek Kałucki, Aleksandra Listwan, Andrzej Mastalerz, Grzegorz Milczarek, Piotr Nowak, Sławomir Pacek, Monika Pikuła, Katarzyna Skarżanka, Anna Smołowik, Krzysztof Stroiński, Andrzej Szubski, Oliwia Warnel, Mariusz Wojciechowski, Julia Woronowicz, Błażej Wójcik, Beata Ziejka, Dorota Zięciowska i inni
Produkcja TVP, 2009, czas 87 min

8 kwietnia, godz. 12:00
Teatr Dramatyczny m.st. Warszawy, PKiN, Sala im. W. Zatorskiego
Sławomir Mrożek
TANGO

Telewizyjna wersja przedstawienia, przygotowanego przez Macieja Englerta na otwarcie "Sceny w Baraku" Teatru Współczesnego i granego potem długo z wielkim powodzeniem u widzów i krytyków, którzy oprócz „mistrzowskiej obsady” zgodnie – choć jakby ze zdziwieniem - zauważyli, że Tango może współbrzmieć ze współczesnością. Pisał m.in. recenzent „Polityki”: Odnotowywałem na tych łamach "Tanga" przemieniane w kostiumowe kome¬dyjki, pełne grepsów i taniej groteski, zalane niekończącym się potokiem słów mówionych bez wiary i słuchanych nieuważnie. Maciej Englert w warszawskim Współczesnym mu¬siał się nieźle napracować, odskrobując zasadniczy konflikt komedii z narosłych łatwizn, przywracając mu dynamikę i sceniczną moc.(…) Spektakl jest gorzką autoanalizą, lustrem podsuniętym inteligenckiej widowni, której teatr tym razem nie pozwala się tak beztrosko bawić.

Reżyseria: Maciej Englert, Obsada: Piotr Adamczyk, Ewa Gawryluk, Krzysztof Kowalewski, Marta Lipińska, Wiesław Michnikowski, Danuta Szaflarska, Zbigniew Zapasiewicz
Produkcja TVP, 1999, czas 107 min

9 kwietnia, godz. 11:00
Teatr Dramatyczny m.st. Warszawy, PKiN, Sala im. W. Zatorskiego
Gaston Salvatore
STALIN

W przedstawieniu Kazimierza Kutza w role stojącego nad grobem Stalina i starego żydowskiego aktora Sagera wcielili się Jerzy Trela i Tadeusz Łomnicki. Ich znakomite kreacje dały asumpt krytykom do interpretowania inscenizacji w kategoriach fascynującego pojedynku między obydwoma wykonawcami. Dziwnym zrządzeniem losu fikcyjne losy Sagera i prawdziwe Tadeusza Łomnickiego wzajemnie się uzupełniły. Równolegle z realizacją Stalina aktor pracował wówczas w Poznaniu nad Królem Learem, w którym miał zagrać główną rolę. Nie zdążył, zmarł na scenie podczas próby. Powodem, dla którego Józef Stalin wezwał do siebie Icyka Sagera jest również jego występ w arcydramacie Szekspira. Podczas rozmów z radzieckim dyktatorem Sager kilkakrotnie cytuje swą kreację, co daje pojęcie jakby ona wyglądała w interpretacji Łomnickiego. Premiera telewizyjna Stalina odbyła się w dniu pogrzebu Tadeusza Łomnickiego. {za PAT]

Reżyseria: Kazimierz Kutz, Reżyseria TV: Stanisław Zajączkowski, Obsada: Tadeusz Łomnicki, Jerzy Trela
Produkcja TVP, 1992, czas 137 min

9 kwietnia, godz. 13:30
Teatr Dramatyczny m.st. Warszawy, PKiN, Sala im. W. Zatorskiego
Christopher Hampton
OPOWIEŚCI HOLLYWOODU

Sztuka opowiada fikcyjną historię autentycznej postaci, austriackiego pisarza Ődőna von Horvatha, który po anszlusie Austrii schronił się w Paryżu i tam zginął w wypadku, przygnieciony konarem drzewa w czerwcu 1938 roku. W sztuce Christophera Hamptona Horvathowi udaje się dotrzeć do Hollywood, gdzie podczas II wojny światowej trafia do środowiska niemieckich pisarzy – emigrantów. Prominentni przedstawiciele europejskiej kultury, zmuszeni do ucieczki do USA, trafiają do filmowej „fabryki snów”, w której przyjdzie im z goryczą przyjąć zaproponowane im role literackich wyrobników, a tym samym na własnej skórze odczuć różnicę miedzy dwiema formacjami kulturowymi, europejską i amerykańską.

Reżyseria: Kazimierz Kutz, Obsada: Alicja Bienicewicz, Jerzy Bińczycki, Henryk Bista, Krystyna Brylińska, Anna Dymna, Marian Dziędziel, Jerzy Fedorowicz, Janusz Gajos, Ewa Kolasińska, Andrzej Kozak, Anna Musiał, Monika Niemczyk, Mieczysław Ostroróg, Jan Peszek, Dorota Pomykała, Urszula Popiel, Piotr Skiba, Jerzy Trela, Juliusz Zawirski
Produkcja TVP Kraków, 1986, czas 140 min

Spektakle Teatru Dramatycznego m.st. Warszawy

30 marca, godz. 19:00 PRAPREMIERA, 31 marca godz. 19:00, 1 kwietnia godz. 19:00
Teatr Dramatyczny m.st. Warszawy, Scena Przodownik
TAJNY DZIENNIK
na podstawie „Tajnego dziennika” Mirona Białoszewskiego

Był Miron. Lubił być wśród ludzi i nie lubił ich smrodów. Lubił, kiedy go lubiono i lubił być sam. Lubił kręcić ludźmi i podsłuchiwać, co mówią. Lubił się czasem zachwycić i zdziwić się sobą. Lubił kino, wrony, pomidory. Nie znosił zakupów, ostrego słońca, hałasów. Najbardziej ze wszystkiego lubił pisać. Nie lubił zwłaszcza, jak ludzie umierają. Tajny dziennik wciąż jest tajemniczy. Przejmujący, mistyczny, złośliwy, pełen życia i przeczuć końca. Wydano go dopiero kilkadziesiąt lat po jego śmierci, bo poziom szczerości byłby nie do udźwignięcia dla przyjaciół, a otwartość obyczajowa byłaby nie do zniesienia dla cenzury.

Reżyseria: Wojciech Urbański, adaptacja: Elżbieta Chowaniec/Wojciech Urbański, scenografia/kostiumy: Anna Tomczyńska, projekcje: Stanisław Zaleski, muzyka: Marcin Masecki, obsada: Robert T. Majewski, Henryk Niebudek, Michał Piela, Piotr Siwkiewicz

4 kwietnia, godz. 19:00
Teatr Dramatyczny m.st. Warszawy, PKiN, Scena im. G. Holoubka
Friedrich Dürrenmatt
WIZYTA STARSZEJ PANI

Najbogatsza kobieta świata, lamparcica po siedmiu małżeństwach przyjeżdża do swojego rodzinnego miasteczka, w którym już nawet nie zatrzymują się pociągi, a bezrobocie bije rekordy. Wszyscy spodziewają się deszczu pieniędzy. Klara Zachanassian napędzana jest jednak paliwem zemsty za wygnanie, upokorzenie i śmierć dziecka. Może spełnić oczekiwania mieszkańców jedynie za cenę morderstwa. Czy miejscowi są ją w stanie zapłacić?

adaptacja/reżyseria: Wawrzyniec Kostrzewski, przekład: Irena i Egon Naganowscy, scenografia/kostiumy: Aneta Suskiewicz, muzyka: Piotr Łabonarski, choreografia/ruch sceniczny: Anita Wach, obsada: Andrzej Blumenfeld, Mariusz Drężek, Adam Ferency, Władysław Kowalski, Łukasz Lewandowski, Halina Łabonarska, Małgorzata Niemirska, Janusz R. Nowicki, Krzysztof Szczepaniak, Anna Szymańczyk, Zdzisław Wardejn, Mateusz Weber i inni

4, 5 kwietnia, godz. 19:00
Teatr Dramatyczny m.st. Warszawy, Scena Przodownik
Jacek Górecki
COMING OUT

Wyprawa w świat brutalnej liryki i przeklętej miłości. Trzy monologi zranionych kobiet – młodej, dojrzałej, przejrzałej – przepełniają uczucia mocne, drapieżne, jednoznaczne. Ich dramaturgia jest prosta: błysk, potem upadek w ciemność, a wreszcie rozpamiętywanie. Ale przeżyć to i wyznać, co się przeżyło – o, to już nie jest proste. Sztuka dowodzi twierdzenia: „Prawdziwa miłość jest w gruncie rzeczy nieosiągalna”. A może tylko: „prawdziwa wzajemność”? Bo miłość trwa po swym zgonie i zmienia się w coś innego. W co? O tym właśnie mówi „Coming out”.

reżyseria: Aleksandra Popławska, scenografia: Tomasz Mreńca, kostiumy/projekcje: Maria Matylda Wojciechowska, opracowanie muzyczne: Paweł Juzwuk, muzyka na żywo: Maciej Dłużniewski, Karol Ludew, Piotr Leniewicz, obsada: Anna Gorajska, Krystyna Tkacz, Agnieszka Wosińska

5 kwietnia, godz. 19:00
Teatr Dramatyczny m.st. Warszawy, Scena na Woli im. T. Łomnickiego
Tadeusz Słobodzianek
HISTORIA JAKUBA

Opowieść inspirowana faktami o księdzu i filozofie, który dowiaduje się, że nie jest tym, kim jest. Próbuje odkryć swoją prawdziwą tożsamość, ale we współczesnym świecie, w którym trzeba jasno określić swoje pochodzenie, wiarę czy narodowość, zaczyna coraz bardziej odczuwać swoją inność i obcość, a próby scalenia swojej osobności w spójną całość raz po raz narażają go na nieoczekiwane sytuacje i przygody, które od tragizmu chroni śmiech i wartka, niemal burleskowa akcja.

reżyseria: Ondrej Spišák, scenografia/kostiumy: Szilárd Boraros, współpraca kostiumograficzna: Aneta Suskiewicz, muzyka: Piotr Łabonarski, drugi reżyser: Anna Gryszkówna, obsada: Magdalena Czerwińska/Marta Król, Izabela Dąbrowska/Magdalena Smalara, Zbigniew Dziduch, Łukasz Lewandowski, Małgorzata Rożniatowska, Otar Saralidze, Marcin Sztabiński

6 kwietnia, godz. 19:00
Teatr Dramatyczny m.st. Warszawy, PKiN, Scena im. G. Holoubka
Carlo Goldoni
SŁUGA DWÓCH PANÓW

Commedia dell’arte w mistrzowskim wydaniu Carla Goldoniego. Motorem napędzającym intrygę jest Arlekin (w tej roli Krzysztof Szczepaniak), który służąc dwóm panom jednocześnie miesza polecenia, zdradza sprawy wymagające dyskrecji i komplikuje bieg zdarzeń. Mamy tu wszystko, co najlepsze w widowisku dell’arte: tempo jak w rollercoasterze, wyraziste gesty, taniec, śpiew, skąpego Pantalone, przemądrzałego Dottore i romantycznych kochanków.

reżyseria: Tadeusz Bradecki, przekład/scenografia/kostiumy: Jan Polewka, muzyka: Stanisław Radwan, obsada: Waldemar Barwiński, Andrzej Blumenfeld, Tomasz Budyta, Piotr Bulcewicz, Agata Góral, Kinga Suchan, Krzysztof Szczepaniak, Anna Szymańczyk, Mateusz Weber, Mariusz Wojciechowski, Łukasz Wójcik, Maciej Wyczański

6 kwietnia, godz. 19:30
Teatr Dramatyczny m.st. Warszawy, PKiN, Scena im. H. Mikołajskiej
Sharr White
TEN DRUGI DOM

Juliana, kobieta po pięćdziesiątce. Błyskotliwa inteligencja to jej największy atut, ale i największe obciążenie. Karierę naukową porzuciła na rzecz posady w firmie farmaceutycznej. Pewnego dnia w czasie prezentacji jej pamięć buntuje się po raz pierwszy. I wtedy zaczyna się jazda – dla bohaterki, jej męża i dla widza, który próbuje nadążyć za logiką zdarzeń i zachować jasny ogląd sytuacji.
Sharr White opowiadając z brawurą o postępującym przypadku utraty pamięci, równocześnie pokazuje mechanizm wypierania złych doświadczeń uprawiany przez nas wszystkich.

reżyseria: Agnieszka Lipiec-Wróblewska, przekład: Małgorzata Semil, scenografia/kostiumy: Agnieszka Zawadowska, światła/projekcje: Mikołaj Jaroszewicz, muzyka: Jan Miklaszewski, obsada: Tomasz Borkowski, Sławomir Grzymkowski, Agata Wątróbska, Agnieszka Wosińska

7,8 kwietnia, godz. 19:00
Teatr Dramatyczny m.st. Warszawy, Scena Przodownik
David Foster Wallace
OBRZYDLIWCY

„Obrzydliwcy”. Uzależnieni od seksu, cyniczni, niepozorni. Skupieni na sobie i swoich przyjemnościach, czasem w trakcie kolejnej terapii. Nikt tu nie jest zwyczajny. A raczej: nikt tu nie jest normalny. Spektakl dla tych, którzy chcą wiedzieć, co naprawdę myślą mężczyźni.
Spektakl na podstawie powieści kultowego amerykańskiego pisarza Davida Fostera Wallace’a „Krótkie wywiady z paskudnymi ludźmi”.

reżyseria: Marek Kalita, przekład: Rubi Birden, adaptacja: Marek Kalita, scenografia: Marcin Chlanda, kostiumy: Karolina Mazur, ruch sceniczny: Piotr Kamiński, opracowanie muzyczne: Piotr Polak, obsada: Waldemar Barwiński, Mariusz Drężek, Henryk Niebudek, Piotr Siwkiewicz, Sebastian Stankiewicz

Sprzedaż biletów

Bilety dostępne we wszystkich kasach Teatru Dramatycznego.

Bilety online
www.warszawskie.org, www.bilety.teatrdramatyczny.pl