Powstanie Warszawskie zaczynałam na Woli, jednak po tygodniu musieliśmy się stamtąd wycofać do Śródmieścia. Byłam sanitariuszką i łączniczką – robiłam to, co w danym momencie było do zrobienia – mówi uczestniczka Powstania Warszawskiego Barbara Hordliczka-Scheiner ps. Ksantypa.

"Powstanie Warszawskie zaczynałam na Woli, jednak po tygodniu musieliśmy się stamtąd wycofać do Śródmieścia, gdzie byłam sanitariuszką i łączniczką. Przez krótki czas byłam w szpitalu przy ul. Świętokrzyskiej, pomagałam przy rannych. Brałam również udział w walkach o Polską Wytwórnię Papierów Wartościowych i potem kanałami przeszłam na róg ul. Książęcej i pl. Trzech Krzyży" – opowiada pani Barbara.

"Ksantypa" w Powstaniu przeżyła wiele trudnych momentów, jednak jedna sytuacja szczególnie zapadła jej w pamięć.

"To prześladuje mnie w pamięci zawsze. Nasza patrolowa miała takie charakterystyczne czerwone drewniaki, które były wtedy modne. Ona wyszła w tych drewniakach na Powstanie i tak już chodziła. W pewnym momencie, to już było w końcowej fazie Powstania, poszłam na podwórko przy ul. Książęcej i zauważyłam zwłoki przysypane gruzem. Tylko tak od kolan w dół widać było nogi, a na nich czerwone drewniaki. Wtedy pobiegłam przerażona do budynku i powiedziałam, że Zochenka nie żyje. Jednak jak weszłam do pomieszczenia, to zobaczyłam, że Zochenka siedzi. Okazało się, że te czerwone drewniaki jej zginęły. Ten biedak nie pochodził w nich długo" – wspomina Ksantypa.

Mord na generale. Komendanta AK "Grota" zabito na rozkaz Himmlera

Zobacz również

Dla pani Barbary ważne były także chwile, kiedy zginęli jej dowódcy. "Najtrudniejsze był dla mnie także moment, kiedy zginął dowódca plutonu, por. Edward Kucharski ps. Kosterski - wtedy wszyscy załamaliśmy się. Druga sytuacja była wtedy, gdy nasz dowódca kompanii, ppor. Feliks Borecki ps. Watra został ranny, tak że miał wyrwane pół twarzy. Byłam wtedy przy nim w szpitalu na Świętokrzyskiej i on miał wyrwane pół twarzy i mówił: Basiu otwórz mi oko. Jednak było to niemożliwe, ponieważ oka już nie było w ogóle. Potem on umarł. Leczenie było niemożliwe, bo nie było żadnych antybiotyków. Na wszystko był Rivanol" – mówi Barbara Hordliczka-Scheiner.

"W obecnych czasach powinniśmy być mądrzy politycznie i wiedzieć, jakie są nasze interesy. Nie powinniśmy myśleć o przelewaniu krwi" – przestrzega pani Barbara.

Barbara Hordliczka-Scheiner ps. Ksantypa była żołnierzem 4. Kompanii "Watra" Batalionu Armii Krajowej "Kiliński". W trakcie Powstania Warszawskiego była łączniczką i sanitariuszką.