Kiedy oglądałem film doświadczonego włoskiego reżysera i scenarzysty Paola Virzìego, w pierwszej kolejności nasunęła mi się refleksja, która może nie do końca stanowi przedmiot samej recenzji. Mianowicie jak to możliwe, że adaptacja co prawda bestsellerowej, ale jednak rozgrywającej się w amerykańskich realiach powieści stała się najważniejszą włoską produkcją ubiegłego roku? Bo blisko 30 nagród (większość otrzymanych w ojczyźnie) i zgłoszenie jako oficjalny kandydat do oscarowych nominacji nie wzięło się przecież z przypadku. Wydaje się, że temat ekonomicznej zapaści i wszelkich jej konsekwencji – politycznych, społecznych czy towarzyskich – w Stanach Zjednoczonych przepracowany został już na wszystkie możliwe sposoby. I gdy za oceanem wszystko nieco ucichło, odważniej o tym zaczęły mówić kinematografie europejskie.
To właśnie casus „Kapitału ludzkiego”, ciekawego spojrzenia na człowieka w potrzasku. Bo u Virzìego im bardziej bohaterowie się miotają, tym ciaśniejszą pętlę zaciskają sobie wokół szyi. A jest ich trójka. Dino jest typowym przedstawicielem klasy średniej, który desperacko próbuje dostać się szczebel wyżej. Także z myślą o swojej nastoletniej córce Serenie, choć można odnieść wrażenie, że to wcale nie najważniejsza motywacja. Chciałby on zająć miejsce męża Celii, niespełnionej aktorki, która przez większość dnia „leży i pachnie” w rodzinnej rezydencji. Włoski reżyser splata losy bohaterów sensacyjnym wątkiem, stanowiącym jedynie pretekst, by opowiedzieć o chorych ambicjach, społecznych „gębach” i o tym, że cel nie zawsze uświęca środki. Przedstawia to w sposób przewrotny, zaskakujący i tylko krótkimi chwilami nieco naiwny. A odwrócona chronologia zdarzeń potęguje jedynie ciekawość widza.
Kapitał ludzki | Włochy, Francja 2013 | reżyseria: Paolo Virzì | dystrybucja: Against Gravity | czas: 109 min | Recenzja: Kuba Armata | Ocena: 4 / 6