Jego biografia ma kolor polskiej flagi: to biały koń ułana i czerwone maki na Monte Cassino.
„Anders na białym koniu” był nadzieją dla kraju, który po sześciu latach wojny znalazł się w dławiącym uścisku Rosji Sowieckiej. Nadzieją bez szans na spełnienie, ale podsycającą opór. Był też szyderstwem lokalnych wykonawców sowieckichrozkazów.
Więziony przez Sowietów we Lwowie i na Łubiance, odmówił jednak wstąpienia do Armii Czerwonej
Zobacz, kto jeszcze znalazł się na naszej liście:
Lista 100. Ludzie Niepodległości
Lista 100. Ludzie Niepodległości

Zobacz również
Przyszły generał urodził się w 1892 r. w rodzinie pochodzenia niemiecko-szwedzko-węgierskiego, od stuleci osiadłej w Polsce. Szlify oficerskie zdobywał w carskiej armii. Od 1917 r. walczył o niepodległość Polski, m.in. jako dowódca szwadronu 1 Pułku Ułanów Krechowieckich i dowódca 15 pułku UłanówPoznańskich.
W II Rzeczpospolitej pozostał zawodowym żołnierzem. Po kampanii wrześniowej więziony przez Sowietów we Lwowie i na moskiewskiej Łubiance, odmówił wstąpienia do Armii Czerwonej. Dzięki układowi Sikorski–Majski przewidującemu stworzenie Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR, 4 sierpnia 1941 r. został uwolniony i mianowany ich naczelnym dowódcą. Borykając się z trudnościami aprowizacyjnymi i wrogością władz sowieckich, tworzył polskie wojsko z ludzi deportowanych z kraju. Od marca do listopada 1942 r. wyprowadził z ZSRR prawie 80 tys. żołnierzy i 37 tys. cywilów. W Iranie, a później Iraku i Palestynie stworzył nowoczesne wojsko. Kulminacją historii 2 Korpusu Polskiego było zdobycie Monte Cassino w 1944 r. po jednej z najkrwawszych bitew aliantów zWehrmachtem.
Po wojnie został na emigracji. Zmarł wLondynie izgodnie ze swoim życzeniem 25 lat po wojnie wrócił do żołnierzy na Monte Cassino. Pozbawiony polskiego obywatelstwa w1946 r. wraz z74 innymi wyższymi oficerami polskiego wojska na Zachodzie, odzyskał je dopiero w1989 r.