Scenerią tego dramatu jest Bliski Wschód, a konkretnie Tel Awiw – miasto, w którym permanentne poczucie zagrożenia zabiło – zdaniem Mayera – wszelką swobodę, radość i podstawową dla relacji międzyludzkich wolę porozumienia. Uniwersalna potrzeba bliskości oczywiście nie zanikła, jednak na drodze do jej zaspokojenia stają przeszkody utrwalone przez geopolityczny chaos, brutalną politykę Izraela oraz niereformowalny konserwatyzm i nietolerancję wielu Palestyńczyków. Splot wszystkich tych okoliczności dotyka w filmie palestyńskiego studenta Nimra i jego chłopaka, obiecującego izraelskiego prawnika Roya. Mężczyźni poznają się w gejowskim klubie w Tel Awiwie i bardzo szybko zostają parą. W tej relacji Roy wydaje się być stroną uprzywilejowaną: jego zamożni rodzice akceptują homoseksualizm syna, a ojciec szykuje dla niego ciepłą posadkę w rodzinnej firmie.
Sytuacja Nimra, który musi ukrywać przed rodziną prawdę o sobie, jest zdecydowanie mniej komfortowa. Komplikuje się jeszcze bardziej w momencie, gdy izraelskie służby specjalne odkrywają w piwnicy rodzinnego domu Nimra cały arsenał broni, należący do związanego z ekstremistyczną bojówką brata głównego bohatera. Mayer wyraziście uwypukla poszczególne aspekty tego niemożliwego do rozwikłania konfliktu. Jednak w filmie razi kontrast pomiędzy potraktowanymi z pieczołowitością kwestiami politycznymi a uproszczonym, pozbawionym niuansów, a przez to niezbyt wiarygodnym wątkiem głównym. Mayer wykonał solidną, uczciwą robotę, zapominając jednak po drodze o tym, że film o miłości nie powinien traktować pretekstowo emocji, które co prawda nader często wymykają się racjonalnym kategoriom, ale w tego typu opowieści powinny znaczyć nie mniej niż najgwałtowniejsze geopolityczne zawirowania.
W ciemno | Izrael, Palestyna, USA 2012 | reżyseria: Michael Mayer | dystrybucja: Mayfly | czas: 96 min | Recenzja: Anna Kiedrzynek | Ocena: 3 / 6