Wydawanie prac z pogranicza politologii i publicystyki dekadę po ich napisaniu niesie za sobą oczywiście ryzyko. Gdyż wiele nazwisk, zdarzeń i zjawisk, które tworzyły ówczesne „tu i teraz” dziś ma już charakter w dużej mierze historyczny. Chavez nie żyje. Shinawatra od lat przebywa na przymusowej emigracji. Mugabe? Karzaj? Zuma? Czy ktoś o nich jeszcze pamięta? Amerykańska wojna z terroryzmem wydaje się mglistym wspomnieniem z czasów, zanim Zachód zaczął mieć prawdziwe problemy do rozwiązania. Tymczasem w książce Kurlantzicka wszystkie te zdarzenia i postaci odgrywają rolę pierwszoplanową. Trudno, by było inaczej - „Demokracja liberalna w odwrocie” ukazała się w 2013 r. Ale można zrobić sztuczkę. Można potraktować te wszystkie nazwiska jak rzeczy drugorzędne. A skupić się na opisywanym procesie. Wtedy książka amerykańskiego dziennikarza oczaruje nas świeżością. Może nawet niejednemu czytelnikowi pozwoli połączyć kropki, których wcześniej za nic w świecie połączyć nie mógł.
Bo ta książka ma w sobie siłę oraz ponadczasową aktualność. Polega ona na trafnym opisie problemu z demokracją, jaki charakteryzuje nasze czasy. Kurlantzick pokazuje na wielu przykładach, jak bardzo „demokracja” stała się narzędziem do zdobywania (a jeszcze bardziej utrzymywania) władzy oraz wpływów. Głównie przez szeroko rozumianą klasę średnią. Tak długo, jak ta klasa czuje, że ma kontrolę nad polityczną sytuacją, tak długo z demokracją jest jej zdaniem wszystko w porządku. No, może tu i ówdzie są pewne niedociągnięcia, ale generalnie jest OK. Problem zaczyna się, gdy ktoś - najczęściej populista - zaczyna pozycję klasy średniej podważać. Robiąc to pod jak najbardziej demokratycznym hasłami - jak np. ekonomiczna emancypacja najsłabszych czy ograniczenie przywilejów elit. Wtedy demokracja jest zagrożona.