Wielokrotnie był wymieniany jako kandydat do literackiej Nagrody Nobla, od początku lat 80-tych, po wyjeździe z Polski, wykładał na najbardziej prestiżowej uczelni na świecie - na amerykańskim Harvardzie.
W 1968 roku ukazał się jego pierwszy tomik wierszy „Korekta twarzy”. Jako jeden z liderów "Pokolenia ‘68" w swojej twórczości dał świadectwo nie tylko przeżyciom Marca '68 i Grudnia ‘70, ale też codziennego życia w PRL-u. Od początku kreował nową poetykę, nazwaną "nowo-falową", którą cechowała demaskatorska postawa wobec języka propagandy. I tak, niechcący, wkroczył swoją poezją w sferę polityki.
Poezja Barańczaka łączy w sobie wiele tradycji literackich: barokową stylistykę i typową dla romantyzmu postawę bohatera lirycznego, a także awangardowe podejście do pracy nad wierszem. Jako poeta-lingwista był kontynuatorem doświadczeń poetyckich Mirona Białoszewskiego, którego jest wielbicielem. Publikował pod wieloma pseudonimami, z których najbardziej znane to Barbara Stawiczak, Feliks Trzymałko i Szczęsny Dzierżankiewicz.
W grudniu 1981 roku z konieczności Barańczak stał się poetą emigracyjnym, poetą-wygnańcem. Temat wygnania, jako problem uniwersalny, dotykający każdego człowieka, pojawiał się potem w jego głośnych tomikach „Atlantyda” czy „Widokówka z tego świata”. Szczególne miejsce w jego twórczości zajmuje tomik "Dziennik poranny " pochodzący z okresu "nowo-falowego".
Sporą część dorobku Barańczaka stanowi praca przekładowa z języka angielskiego, rosyjskiego i litewskiego . Barańczak jest między innymi autorem tłumaczeń na język polski dramatów Szekspira, uznanych za wybitne i najlepsze z dotychczasowych.
Stanisław Barańczak rodził się 13 listopada 1946 roku w Poznaniu, w rodzinie inteligenckiej. Ukończył Uniwersytet Adama Mickiewicza na wydziale filologii polskiej, gdzie potem pracował naukowo. Jako poeta debiutował już podczas studiów. Jest jednym z głównych przedstawicieli Nowej Fali - obok Ryszarda Krynickiego i Adama Zagajewskiego. Jego ówczesna poezja odkrywającą możliwości tkwiące w samym języku, podnosiła język potoczny do rangi języka poetyckiego. Bardzo często odsłaniała absurdy komunizmu.
W 1976 był jednym z założycieli Komitetu Obrony Robotników, a wcześniej złożył również podpis pod słynnym „Listem 59”, będącym protestem intelektualistów przeciwko poprawkom do Konstytucji PRL, ograniczającym suwerenność Polski. Poza tym podpisał się pod listem do intelektualistów zachodnich w sprawie represji wobec strajkujących robotników. Wszystko to sprawiło, że został objęty zakazem druku, a jego utwory ukazywały się przez lata jedynie w II obiegu. Współredagował wiele podziemnych czasopism - miedzy innymi „Zapis” - pierwsze inteligenckie podziemne pismo.
Prywatnie Barańczak był bratem popularnej pisarki Małgorzaty Musierowicz, autorki kultowych powieści dla młodych czytelników.