Szlachcic urodzony w 1885 r., karierę rewolucjonisty w Organizacji Bojowej PPS zaczął 21 lat później. Kierował wieloma akcjami bojowymi, jak choćby zastrzelenie carskiego generała-gubernatora ds. policji. Przyjaźnił się z Piłsudskim, w czasie I wojny został szefem jego sztabu.
Podczas wojny bolszewickiej śmiałym atakiem oskrzydlającym wyhamował natarcie Tuchaczewskiego. Odpowiadał też za gospodarkę wojenną państwa; wymyślił i nadzorował budowę molo przeładunkowego w Gdyni, co pozwoliło odblokować krytyczne dostawy sprzętu wojskowego. W sierpniu 1920 r. dowodził obroną Warszawy, pomógł przygotować też plan ofensywy znad Wieprza, która stanowiła punkt zwrotny w wojnie bolszewickiej. Po śmierci Piłsudskiego był typowany na jego następcę w armii, stanowisko przypadło jednak Rydzowi-Śmigłemu.
Podczas kampanii wrześniowej stoczył szereg zwycięskich potyczek, próbując przebić się do Lwowa – rozbił m.in. doborowy pułk SS Germania. Po klęsce przedarł się do Francji.
Zobacz, kto jeszcze znalazł się na naszej liście:
Po śmierci Władysława Sikorskiego w lipcu 1943 r. mianowany Naczelnym Wodzem – rozpaczliwie sprzeciwiał się decyzji o wybuchu powstania warszawskiego i ujawnianiu się jednostek AK Sowietom w ramach akcji „Burza”. Gdy jednak powstanie wybuchło, próbował nakłonić aliantów do przerzucenia do Warszawy brygady Sosabowskiego. Ostrą krytyką bierności sojuszników w obliczu rzezi miasta tak naraził się Churchillowi, że ten wymógł na prezydencie Raczkiewiczu zdymisjonowanie Sosnkowskiego.
Po wojnie generał podjął nieudaną próbę zjednoczenia emigracji londyńskiej. Do końca wierzył w wojnę Zachodu z ZSRR, która miała przynieść Polsce wyzwolenie spod władzy komunistów. Zmarł w 1969 r. w Kanadzie.