Nie znajdziecie u Carofiglia pościgów, strzelanin i napięcia typowego dla thrillerów – ale w zamian dostaniecie mądry smutek, który uczy sztuki życia. Wswojej konkurencji Gianrico Carofiglio nie ma rywali, choćby dlatego że pokusił się o stworzenie unikalnej gatunkowej hybrydy – połączył dramat sądowy, kryminał i liryczną powieść obyczajową o nieuniknionym wchodzeniu w smugę cienia, a wszystko to uczynił z niecodzienną delikatnością oraz wielkim literackim wyczuciem. „Ulotna doskonałość” to czwarta część cyklu o Guido Guerrierim, melancholijnym adwokacie z apulijskiego Bari, specjaliście od spraw beznadziejnych, facecie, który słabo sobie radzi z własnym życiem, ale patrzy na świat i własną osobę z sarkastycznym dystansem.
Tym razem Guerrieri podejmuje się nietypowego zadania: musi wcielić się w detektywa, by zrewidować odłożoną już właściwie ad acta sprawę tajemniczego zaginięcia pewnej studentki. Będzie to podróż na ciemną stronę ludzkiej natury, historia o strachu, kłamstwie i fatalnej serii przypadków. Jakkolwiek z polskiej perspektywy brzmi to nieco absurdalnie, dobrze jest przypomnieć, że Carofiglio, zanim został pełnoetatowym pisarzem, pracował przez długie lata jako prokurator specjalizujący się w procesach wymierzonych w mafię. Stąd zapewne bierze się jego chirurgiczna precyzja i znajomość psychologicznych niuansów. Nawiasem mówiąc, prokurator Carofiglio nie pisze wyłącznie kryminałów, może więc – to sugestia w stronę wydawcy –warto sięgnąć również po jego pozostałą twórczość.
ULOTNA DOSKONAŁOŚĆ| Gianfranco Carofiglio | przeł.Joanna Wachowiak-Finlaison | W.A.B.2012
