"Twórczość Leśmiana, mająca swoje źródła w symbolizmie, stanowi jedno z najoryginalniejszych zjawisk artystycznych polskiej literatury XX w. Rozpoczął swoją twórczość w języku rosyjskim, wybrał jednak polskość, stając się jednym z największych autorów XX w." - głosi uchwała. W czwartek poparło ją 437 posłów, nikt nie był przeciw, jeden poseł wstrzymał się od głosu.
Uchwała przypomina, że szczytowy okres działalności literackiej Bolesława Leśmiana przypada na dwudziestolecie międzywojenne. "To wtedy ukazują się jego tomy poetyckie +Łąka+, +Napój cienisty+, oraz +Dziejba leśna+, które obficie czerpią z tradycji baroku, romantyzmu i Młodej Polski" - napisano.
Bolesław Leśmian, jak podkreśla uchwała, podobnie jak Jan Kochanowski, Adam Mickiewicz i Juliusz Słowacki "nawiązywał do ludowej tradycji i religijności, a jego nieskrepowana wyobraźnia poetycka znajdowała ujście w bogatym słowotwórstwie" - czytamy w uchwale.
W listopadzie w senackich głosowaniach przepadła propozycja, żeby Bolesław Leśmian był jednym z patronów roku 2017. Senat postanowił, że rok 2017 będzie miał kilku patronów: naczelnika insurekcji z 1794 r. Tadeusza Kościuszkę, gen. Józefa Hallera, prezydenta na uchodźstwie Władysława Raczkiewicza i lekarza Władysława Biegańskiego. Będzie też rokiem Koronacji Matki Bożej Częstochowskiej.
Bolesław Leśmian urodził się prawdopodobnie 22 stycznia 1877 r. w Warszawie (sam podawał jako datę urodzenia 1878) w rodzinie żydowskiej, zmarł 5 listopada 1937 w Warszawie. Debiutował jako poeta w warszawskim "Wędrowcu" w 1895 roku. W latach następnych pisał coraz więcej poezji (również w języku rosyjskim), także tekstów z dziedziny krytyki literackiej i teatralnej. W latach 1901-1907 współpracował z "Chimerą" redagowaną przez Miriama.
W 1912 Leśmian wydał pierwszy, prawie zupełnie zignorowany przez krytykę tom wierszy "Sad rozstajny", w 1913 dwa tomy baśni arabskich dla dzieci: "Klechdy sezamowe" i "Przygody Sindbada Żeglarza". Również w 1913 r. ukazały się tłumaczone i opatrzone przedmową przez Leśmiana "Opowieści nadzwyczajne" Edgara Poe. W 1920 r. ukazał się tom wierszy "Łąka", który podobnie jak wcześniejszy nie cieszył się powodzeniem wśród czytelników i krytyki.
W 1936 r. Leśmian ogłosił kolejną książkę poetycką "Napój cienisty", a w 1938 r. pośmiertnie ukazał się tom "Dziejba leśna". W 1956 r. w Paryżu wydany został zbiór "Klechdy polskie" powstały prawdopodobnie równolegle z baśniami arabskimi. W latach późniejszych wydawano jeszcze inne utwory Leśmiana spoza zbiorów poetyckich - z pism oraz te pozostawione w rękopisach (m.in. w 1994 "Zdziczenie obyczajów pośmiertnych").
Twórczość Leśmiana współczesnym wydawała się spóźnionym echem Młodej Polski, dlatego przeważnie (poza nielicznymi wyjątkami, takimi jak Ostap Ortwin) zbywali ją lekceważeniem. Współcześni poecie nie dostrzegali nowatorstwa i oryginalności jego poezji, które z czasem przyczyniły się do uznania Leśmiana za jednego z najważniejszych polskich poetów dwudziestowiecznych. Julian Przyboś pisał o Leśmianie: "Gdy rozglądam się po poezji światowej niewiele znajduję przykładów podobnie bohaterskiej zaciekłości w walce słowem poetyckim o +możliwość innej jawy+".