Architektem chciałam być od zawsze. Przedsiębiorcą trochę krócej. Dziś nie wyobrażam sobie życia bez mojej firmy...

Już w podstawówce fascynowała mnie praca, która dawała wymierny efekt i dlatego zawsze chciałam pozostawić po sobie coś trwałego z czego będę dumna i do czego będę mogła wracać. Takich warunków nie spełniały: ani prawo, ani medycyna, ani nic innego… Zakochałam się w architekturze. Tam też celowałam po maturze, ale nie wyszło. Zdałam jednak nie na klasyczną architekturę, a zaczęłam się uczyć architektury wnętrz oraz projektowania ogrodów. Wykładowcy nie potrafili sprawić żebym czuła, że to jest właśnie to co chcę robić.

Wyjazd

Wszystko zmieniło się, gdy skorzystałam z możliwości rocznego wyjazdu z Polski jeszcze na studiach. Mogłam uczyć się architektury na uniwersytecie w Budapeszcie. To był moment, który utwierdził mnie w przekonaniu, że moim celem jest projektowanie przestrzeni. Po powrocie do Polski i skończeniu studiów nie było wesoło. Znalazłam pracę w agencji reklamowej co zupełnie nie odzwierciedlało moich aspiracji. Wszystko zmieniła oferta z Glasgow. Zaproponowano mi pracę w tamtejszym urzędzie miejskim w biurze architektonicznym. To było spełnienie marzeń, więc nie zastanawiałam się ani chwili. Niewiele później dołączyłam do grona polskiej emigracji. To był wspaniały okres.

To ja zmieniałam Glasgow tak, aby mieszkańcy byli zadowoleni z życia w tym mieście. Otwarto mi oczy na to jak bardzo przestrzeń miejska jest ważna dla wszystkich mieszkańców. To żaden truizm… nie spotkałam się w Polsce z miastem, gdzie np. projektowano by całe dzielnice dla wygody niepełnosprawnych. Praca sprawiała mi dużo satysfakcji, ale była jednak etatem na obczyźnie. Czułam, że chcę spróbować szczęścia w kraju.

Powrót

Wróciłam w 2011 roku. Wiedziałam, że nie będzie jak w niebie i się nie myliłam. Pierwsze rozmowy o pracę kończyły się na zdziwieniu rekruterów dlaczego ja z takimi kwalifikacjami, z pracą w Glasgow nad interesującymi projektami, w ogóle chcę zdawać się „na ich łaskę”. Wtedy zrozumiałam, że poniekąd mają rację. Padła decyzja o rejestracji własnej firmy.

W 2011 powstała Pasa Design. Przez pierwsze pół roku byłam ze wszystkim sama i rzuciłam się w wir zleceń. Te dostawałam głównie „pocztą pantoflową” od innych zadowolonych klientów. Po pół roku dołączyła do mnie przyjaciółka ze studiów – Monika Rodziewicz, która do tego czasu doskonaliła swoje umiejętności na polskim rynku. To była pomoc, ale to było też przejście dwoma nogami do świata wszechwładnego ZUS i urzędu skarbowego. Co gorsza na własnych plecach uczyłyśmy się biznesu. Okazało się, że praca nad zleceniami klientów to tylko połowa sukcesu. Jeszcze ważniejsze są drobne zapisy umowne bądź samo zaufanie do ludzi. Szybko nauczyłyśmy się, że ważniejsza jest pewność pracy i odzyskanie pieniędzy niż radość z samej pracy. A niestety wielu klientów miało inne zdanie. Mimo to parłam przed siebie, bo nie wyobrażałam sobie już bycia zależnym od nikogo.

Podobało mi się bycie odpowiedzialnym za swoje sukcesy i za swoje porażki. A coraz częściej pojawiały się te pierwsze. Współpracowałyśmy przy projektowaniu nowego ratusza w Konstancinie, nasza firma pomogła projektować zabytkowe założenie parkowo- pałacowe pod Warszawą i w końcu spełniłam swoje marzenie, kiedy zaproponowano mi projektowanie jednego z najważniejszych warszawskich muzeów historycznych. To był moment, kiedy uświadomiłam sobie, że pracuję realizując własne hobby.

Zarabiam więc pieniądze, realizuję coś co mnie przetrwa i mam poczucie, że marzyłam o tym w liceum. Nie, nie jest idealnie, ale powyższe słowa powtarzam sobie, gdy znów użeram się z ZUS-em, gdy kolejny klient myśli, że zaszczytem dla mnie powinna być praca za darmo nad jego pomysłem i gdy muszę płacić podatki. Mimo to mam poczucie zwycięstwa, gdy mimo wszystkich tych przeszkód realizuję swoje stare marzenia. Dziś czekają mnie kolejne zlecenia.

Autorka: Magda Balińska, firma Pasa Design